Na alweer een rampdag op het slagveld is de aan zijn hoofd gewonde sergeant Chesterfeld de huichelarij en de lijntrekkerij van korporaal Blutch grondig beu. Deze keer is zijn paard Arabesk de kop van jut. Wanneer er een nieuwe aanval van de Zuidelijken op til is, vindt Chesterfield er niets beter op om Arabesk te drogeren. En zie, daar chargeren het paard en haar berijder Blutch op kop. Stark kan het nauwelijks geloven en de Zuidelijken kiezen wijselijk het hazenpad. Nadat Arabesk door haar benen zakt en Blutch de ware toedracht achterhaalt, ziet het er penibel uit voor Chesterfield. Blutch zint duidelijk op wraak. Niet veel later ontvangt Chesterfield een brief van het thuisfront. Slagersdochter Charlotte heeft een dochtertje gekregen. Zijn leven is voorbij... het soldatenleven althans. Hij neemt ontslag uit het leger en neemt zijn verantwoordelijkheid op door Charlotte om haar hand te vragen.

Dit uitstekende Blauwbloezen-verhaal steunt niet op één idee. Drugs, wraak, familie, bedrog,... het is een welgevuld vaatje waar Raoul Cauvin uit kan tappen. Ook deze invalshoek klikt weer als een bajonet op een geweer. En dat is een prestatie na 56 albums. We zien oude personages terug (zoals de rekruteerder uit Hoe het Begon) en de rollen worden eens omgedraaid als Blutch het commando over zijn voormalige meerdere mag voeren. En zo zitten er nog wel meer leuke vondsten in dit album.

Ondanks de voorspelbaarheden, die eigen zijn geworden aan de formule, leest Tand om Tand toch als een verfrissend en energiek geheel. De spanningen tussen het bekende stripduo worden nog maar eens op de spits gedreven en dat wekt deze keer extreme situaties en gevoelens op. De Blauwbloezen knettert als weleer. We zeggen zelfs meer: geef ons honderd nieuwe strips en we leggen — als vanouds — De Blauwbloezen bovenop de stapel. Wij blijven trouw aan onze prioriteiten. Jij ook?