Het is nu al vier jaar geleden dat we nog een nieuw deel uit de serie De Klaagzang van de Verloren Gewesten mochten lezen. Eerst werd deze reeks door Grzegorz Rosinski getekend en door Jean Dufaux geschreven en heette de reeks, zeer simpel: De Klaagzang van de Verloren Gewesten. Na de eerste cyclus nam Philippe Delaby de tekenpen over. Delaby kennen we onder andere van Murena en is dus niet de eerste de beste. Men sprak van cyclus 2, een prequel op cyclus 1. Maar deze cyclus droeg twee titels: niet enkel de originele De Klaagzang van de Verloren Gewesten, maar ook nog eens De Genaderidders. Op de cover van deel 6 stond dan nog eens foutievelijk Rosinski als tekenaar vermeld. En dan was het vier jaar wachten op het vervolg. Volg je nog? Geloof ons, wij ook amper.

Gelukkig maken wij steeds braaf en gedienstig ons huiswerk en hebben we alle delen opnieuw minutieus nagelezen als voorbereiding op dit deel. Voor het geval jij die gemist hebt, brengt Dargaud de gehele eerste cyclus ook uit in een mooie integrale. De basisgedachte is simpel: net zoals Star Wars is dit een verhaal over de strijd tussen goed en kwaad en de gradaties kwaad die in het goede huizen en omgekeerd. Het uiterlijk van de Guinea Lord is volgens ons deels gebaseerd op Darth Vader en er zijn nog gelijkenissen. Geen sciencefiction echter hier, maar wel burchten, zwaarden, heksen, gevaarlijke bostrollen en heel wat magie. Middeleeuwse fantasy zo je wil.

Is het verhaal ingewikkeld? Ja en neen. Het is aanbevolen alle voorgaande delen gelezen te hebben, anders loop je helemaal verloren in de verwijzingen, maar eens je dat hebt gedaan, valt je op hoe klaar en duidelijk Dufaux alles gehouden heeft. Geen sinecure. Het tekenwerk is om vingers en duimen bij af te likken, waarbij we ook het werk van inkleurster Bérengère Marquebreucq willen prijzen.

We geven toe, in het begin verkozen we de eerste cyclus, maar nu weten we het zo goed niet meer. Het is een hele boterham, deze strip, maar is het zeker en vast waard. Het gehele album is een geschuif van pionnen over het slagveld, een opbouw naar de climax die moet volgen in het afsluitende deel van de cyclus in die grote strijd tussen de Moriganen, een heksenorde, en de Genaderidders, die het opnemen voor het goede. De spil is de heks Sanctus, die door naar het goede over te lopen het pleit kan beslechten, maar vermist is. Dat geschuif is indrukwekkend en doet ons snakken naar de ontknoping. Om het in voetbaltermen te zeggen: deze voorzet doet ons geloven in een wereldgoal.