Nadat een bronzen schild naar beneden donderde, raakte het hek van de dam. De Parthen spraken oorlogstaal, een onderzoek legde sabotage bloot en onder Romeinse legeroffcieren speelde een machtsspelletje. Je vraagt je in Jupitersnaam af hoe de Romeinen een imperium bouwden met zoveel bijgeloof en afgoderij als stoorzenders. In dit vervolg gaat het van kwaad naar erger en komt de focus meer te leggen op enkele pionnen binnen het geheel. Vooreerst wordt het legioen van Charax gestraft omdat het vluchtte na een onmogelijk treffen met de Parthen aan de oostgrens van het rijk. Vijftien van deze "lafaards" staan op het punt geëxecuteerd te worden. Een geboeide en vernederde Charax moet lijdzaam toekijken. Hij merkt scherp op dat Bestia er niet bij is, de zoon van de gouverneur die de executie beveelt en die ook meevocht in het legioen van Charax. Van het een komt het ander en Charax kan beschikken. Hij is een vrij man en maakt van de gelegenheid gebruik om een eigen onderzoek te voeren, of veeleer door zich te laten meeslepen in diverse intriges. Terwijl er her en der personen op gruwelijke manier worden vermoord en het befaamde schild van Mars en de elf kopieën worden gestolen, komt Charax in aanvaring met wat allicht zijn ergste vijand zal worden doordat hij haar afwijst: Sabina, de (machts)geile vrouw van de diplomatiek begaafde stadspraetor van Rome, Hadrianus. Hij heeft het meer voor jongemannen, maar hij vindt het niet cool dat Charax zijn vrouw aanrandde, ook al zette ze dat volledig in scène. Wijs nooit een vrouw af of ze neemt wraak in het kwadraat, daar komt Charax tot zijn eigen scha en schande achter. Bovendien heeft hij ook nog met zijn rivaal Bestia én de Parthen af te rekenen.

Bij de apostelen van Jacques Martin hebben we de indruk dat ze zich er sinds zijn dood wat sneller en makkelijker vanaf maken nu ze van zijn strenge oordeel zijn verlost. Bij Christian Gine daarentegen vinden we eerder dat hij de overleden Gilles Chaillet maar op één manier een ultieme hommage kon bieden: door het beste van zichzelf te geven. Chaillet liet in elk geval zijn documentatiedrang gelden. Omdat het verhaal zich in verschillende Romeinse steden afspeelt, zie je heel wat gebouwen, straten en landschappen passeren. Die zien er allemaal ongelooflijk toeristisch uit. Je wil zo een vakantie boeken voor een geleid bezoek. De heldere hemels en zomerse kleuren zijn uitnodigend. Alleen al visueel is dit een zeer geloofwaardig verhaal. Chaillets leerzame scenario wint hierdoor nog meer aan overtuigingskracht. Hij creëerde sowieso een ideale balans tussen intrige, spanning, strategie en interessante geschiedkundige weetjes.

We schreven het al eerder, mocht De Schilden van Mars in softcover verschijnen en met een beetje meer promotie in de markt worden gezet, dan kon dit uitgroeien tot de enige waardige concurrent van Murena (dat een beetje de koers aan het verliezen is) en De Adelaars van Rome. Een voorpublicatie in een voorname krant had deze serie een gouden vlucht kunnen schenken, maar we willen hier niet de strategie van Glénat voorschrijven. We bedoelen maar dat De Schilden van Mars een groot publiek verdient omdat het in zich heeft dat publiek om al de juiste redenen ook te entertainen. Wees een bevoorrechte striplezer, treed toe tot de elite en geniet van De Schilden van Mars.