Ik had van Moeder Natuur een banaal gezicht meegekregen. Enkel met doorzettingsvermogen kon ik de nieuwsgierigheid van vrouwen wekken." Maar plotseling kijken die vrouwen Raoul Cérusier zonder verpinken dromerig en vol belangstelling aan. De reden hiervoor ontdekt hij even later: van het ene moment op het andere is zijn alledaagse, wat pafferige gezicht verdwenen en vervangen door de fijne gelaatstrekken van een adonis. Zijn vreugde is echter van korte duur, want zijn vrienden, collega's en familie herkennen hem niet meer. Zijn vrouw en kinderen durft hij niet onder ogen te komen, want ze zouden nooit geloven wat er met hem gebeurd is. Raoul veinst een dringende zakenreis naar het buitenland en probeert met zijn nieuwe uiterlijk en onder een valse naam zijn vrouw te verleiden om zo weer dicht bij haar en zijn kinderen te kunnen zijn. Maar hij zit hierbij met een dubbel gevoel: als zijn vrouw op zijn avances ingaat, bedriegt ze hem eigenlijk... met hemzelf... En wat met die andere vrouwen die naar hem smachten?

Sinds het formidabele Fog waren we Cyril Bonin een klein beetje vergeten, ondanks zijn medewerking aan Quintett. Tot Dargaud vorig jaar opeens zijn solodebuut Donkere Kamer bundelde. En al het goede van deze strip bevestigt Bonin in Schijn Bedriegt, een bewerking van een roman van Marcel Aymé. Een tragikomisch verhaal dat doet nadenken over de uiterlijke schijn die nog steeds heerst in onze maatschappij. Want los van zijn nieuwe gezicht is Raoul eigenlijk niet veranderd: dezelfde stem, gedragingen, opvattingen,... Toch heeft hij op amoureus en professioneel vlak heel wat meer succes.

Schijn Bedriegt speelt zich in het Parijs van vlak voor de Tweede Wereldoorlog. Dit wordt nergens vermeld, maar we konden het afleiden uit de film Le Jour Se Lève van Marcel Carné waarnaar Raoul Cérusier gaat kijken. Die verscheen namelijk in 1939. Cyril Bonin is erin geslaagd, ook al door de mooie, sobere inkleuring, de sfeer van die tijd treffend weer te geven: de gebouwen, de auto's, de kleding,... er is zeker heel wat research aan voorafgegaan. Al heeft hij in vergelijking met Fog op artistiek vlak wat ingeboet, toch blijft Bonins semirealistische tekenstijl met een uitgekiende kadrering wederom overtuigend. En we worden nog steeds verliefd op elke vrouw die hij uit zijn tekenpen tovert.

Nu is het vol ongeduld wachten op de vertaling van Cyril Bonins nieuwe strip, L'Homme qui n'Existait pas, die onlangs in het Frans verscheen bij Futuropolis.