Een dievenbende die via een ingenieus kabelnetwerk boven Bordeaux zweefde, een snuffmovie waar tal van notabelen bij betrokken zijn en een mislukte chantagepoging. Meer was er niet nodig om ons op het puntje van de stoel te krijgen en de loftrompet te laten schallen. En dan werd het stil, heel stil. Nu bijna negen jaar na het spannende tweede album, is er plots het onverwachte slotdeel. Er is veel veranderd. Terwijl in de wervelende eerste delen het betoverende art-nouveaudecor alle show stal, gaat nu alle aandacht naar de hoofdpersonages zelf. Eustache kan de spoken uit zijn verleden steeds moeilijker de baas en eist oplossingen. Zijn vriendin Zibeline is wanhopig weggelopen met de filmspoel en de totaal genegeerde dwerg Vlieg zoekt zijn heil in melancholie en drugs. Ondertussen wordt de strop rond het Vlindernetwerk steeds nauwer aangehaald.

Het Vlindernetwerk nam een ongelofelijke start. Steampunk was eind vorige eeuw razend actueel én Cécil voegde aan François Schuitens poëtische art-nouveauwereldje een flinke scheut functionaliteit en hardheid toe. Hierdoor won de reeks enorm aan geloofwaardigheid. De Fransman zag het bovendien groots. Een eerste cyclus van vier delen was uitgeschreven. Een tweede van drie was bijna klaar, en dan waren er nog een paar one-shots van de hoofdfiguren. Topscenarist Eric Corbeyran werd aan boord gehaald om het verhaal te stroomlijnen en de dialogen uit te schrijven. Maar na het uiteenzetten van het web van personages en talloze draden richting verleden, verliet Corbeyran het schip. Het zou te veel en te complex geweest zijn. Financiële moeilijkheden bij de Frans euitgeverij Les Humanoïdes Associés deden de rest. Nu, jaren later, raapt Cécil met hulp van onder meer Delphine Cuveele, Denis-Pierre Filippi en Luc Brunschwig, alle draadjes weer op. Het siert hen! Cécil slaagde er bovendien in om de meeste verhaallijnen tot een mooi en acceptabel einde samen te brengen. Af en toe mis je de diepgang of onderga je het teveel aan informatie, maar ach dat hoort erbij. Wat ons het meeste pijn doet, is dat door het comprimeren de ware hoofdrolspeler, het fantastische decor, naar de achtergrond werd verwezen en soms zelf helemaal verdween. Ook het kleurgebruik is nu minder dof en samenzweerderig. Tja, we kunnen ons inbeelden dat het gebruikte materiaal en de inkleuringsmethodes ook gewijzigd zijn de laatste jaren.

Al bij al zijn we toch blij dat deze reeks netjes afgerond is geraakt. Het Vlindernetwerk had de potentie van een absolute topper, maar kon door enkele littekens de hoge verwachtingen niet waarmaken. Jammer, maar zo is het leven.