Takeo heeft zijn broer gevonden, maar hij is volslagen apathisch. Takeo blijft ter plaatse hangen in het dorp dat bezocht wordt door yakuzaleider Nobunaga en zijn uitgebreide entourage van krijgers die eventjes belastingen komen innen en de boel op stelten komen zetten. Maar als het dorp een kampioen kan inzetten tegen Shobei, een professionele krijger op jaren die nog nooit verslagen is, kunnen de dorpelingen aan de belastingen ontkomen. En zo staat Takeo in het begin van dit vervolg tegenover Shobei, die in Takeo's leermeester zijn grootste rivaal zag. Volgens de geplogenheden van het genre verliest Takeo de eerste manche. Shobei is gewoon te sterk, te strategisch en te intelligent. De tweede confrontatie, die 's anderendaags doorgaat, wordt in het voordeel van Takeo beslecht. Maar dan duiken er complicaties op. Een op wraak belust meisje dat aan Nobunaga is toegewezen, de vergiftiging van de yakuzaleider, een conflict met zijn lijfwacht, een gevaarlijke plaag en een drieste terugtrekking uit het dorp. De derde en finale confrontatie tussen Takeo en Shobei is dus niet meer nodig. Maar beide samoerai zijn mannen van eer. De strijd gaat door en het hele dorp is getuige.

Dit slot van het tweeluik lost alle verwachtingen in en doet ons zelfs optekenen dat dit het beste deel is tot nu toe. We zouden kwansuis omschrijvingen als The Karate Kid meets Enter the Dragon in je gezicht kunnen slingeren, maar als je iets in handen hebt dat moeiteloos naast die twee filmklassiekers kan staan (als stripverhaal dan nog), dan volstaan dergelijke vergelijkingen niet. En de cliffhanger luidt alweer een nieuwe cyclus aan die ons doet popelen om het te lezen.