Zolang we nog een dak boven ons hoofd hebben en eten in de mond van dat hoofd kunnen stoppen, gaat de crisis ons enigszins voorbij. Wat een contrast met de twaalfjarige Joodse jongen Freddie Bloch in Op Weg. Zijn moeder is overleden, zijn werkloze vader is aan de drank en gaat elders in de VS zijn heil zoeken, zijn oudere broer Albert kiest het criminele pad om zichzelf en Freddie eten te kunnen geven. Albert wordt geklist door de politie en raadt zijn broer aan te vluchten wil hij niet in het weeshuis belanden. Op slag is de halfwees een zwerver. Het jaar is 1932, de periode van de Grote Depressie. Zijn eerste kennismaking met andere zwervers kost 'm bijna het leven, of toch minstens bijna zijn eerbaarheid. Gelukkig komt een andere zwerver tussenbeide. Ze springen op een voorbijreidende goederentrein. De man stelt zich voor als koning Sammy van Spanje, kortweg Sam. Ondanks de armetierige omstandigheden waarin werkloze zwervers zoals hij moeten zien te overleven, behield hij zijn opgewektheid. Met zijn grapjes vrolijkt Sam zijn nieuwe kompaan op. Maar wat nu in deze nieuwe wereld waarin kansen schaars zijn, hoop uitmondt in ontgoocheling en je als zwerver niet meetelt?

Op Weg is een uitvloeisel van een toneelstuk dat James Vance wilde schrijven. Verschillende personages waren nevenpersonages in oudere van Vance' toneelopvoeringen. Dat komt voordelig uit voor het neerzetten van die personages als stripfiguren want ze zijn allerminst ééndimensionaal. Zelfs de abjecte belager van Freddie krijgt nog ergens een emotionele achtergrond als hij zijn dood tegemoet springt. Het verhaalverloop evolueert mee met het traject dat Freddie (die snel op eigen poten staat) en Sam afleggen. Uiteindelijk vinden ze een vaste stek en uiteraard gaat dat met de nodige moeilijkheden en tegenkanting gepaard. Daarmee is het woord "einde" nog niet geschreven. Hoe meer je met Freddie meereist en meeleeft, hoe moeilijker het te vatten is dat het grote geluk hem niet zomaar in de schoot zal vallen. Such is life. Op Weg verduidelijkt dat je niet zomaar uit de armoede kan kruipen.

Minder top vinden we het tekenwerk van illustrator Dan Burr. De pagina-indeling is matig doordacht en zijn personages zijn niet de beste acteurs. Ze lopen bovendien rond alsof ze een bezemsteel hebben ingeslikt. Dat ze daarbij ook kijken alsof de steel er aan het andere eind weer uitkomt, wijten we toch nog aan het verhaal.