Messara, de hoofdstad van het rijk. In zijn duistere schuilplaats ontvangt priester Hassan de gravin van Mesnarekh en toont haar zijn uitgebreide collectie over draken. Maar daarvoor alleen heeft hij haar niet uitgenodigd. Hij heeft geld nodig om zijn onderzoek voort te zetten. Hij is er namelijk in geslaagd de Veill, de invloed van draken die alle mensen behalve maagden in monsterlijke gedaanten transformeert, te recreëren. Dit met behulp van een kunstmatig in leven gehouden drakenpoot. De gravin stemt erin toe zijn onderzoek te financieren mits hij een regeling erdoor krijgt waardoor zij al haar persoonlijke eigendommen kan behouden na haar huwelijk. Iets wat, normaal gesproken, in strijd is met de religieuze wetten. Maar wat de gravin niet beseft, is dat ze bedrogen wordt. Hassans lieftallige maîtresse is namelijk in werkelijkheid meer dan alleen een geliefde. Veel meer. Ondertussen zijn er drie Drakenridders op mysterieuze wijze verdwenen. De inmiddels door de wol geverfde en gedesillusioneerde ridder Alia gaat op onderzoek uit met behulp van de geheimzinnige spion Halyssa die later niemand minder dan de gravin blijkt te zijn, of toch niet? Als dan ook nog een commando Drakenridders bij Hassan inbreekt en zijn collectie inclusief de drakenpoot vernietigt, breekt de hel pas echt los. Wat Hassan niet beseft, is dat hij nog het meest van allemaal bespeeld wordt.

Waren wij zelf tekenaar, dan zou een album van De Orde van de Drakenridders ons een droombaan lijken. Tenslotte zijn er maar weinig reeksen die zoveel prachtexemplaren van het zwakke, eh... mooie geslacht etaleren als deze. Toch had Francisco Ruizgé er precies minder zin in. De cover is erg fraai, maar het binnenwerk is een stuk minder. Veelal platte gezichten die of uitdrukkingsloos zijn of een overdeven uitdrukking vertonen. Achtergronden zijn lang niet altijd goed afgewerkt en het feit dat de jonge Oris, die we in deel 2 als kranige oude tante zagen, wel heel erg lijkt op Rogue uit X-Men zullen sommigen zien als een leuke referentie. Wij vonden het vooral erg storend in deze reeks die zich afspeelt in een eigen universum.

Na negen albums lijkt er wat sleet op de reeks te komen. Stelletje drakenridders dat het opneemt tegen afzichtelijke schepsels: been there, done that. Maar door een politieke - en spionagefactor in het verhaal te brengen, houdt scenaristenduo Ange de reeks vers en boeiend. Ze weten een grote diversiteit aan personages ten tonele te voeren. Allen met een geheel eigen, goed uitgewerkt karakter. De personages passen bovendien wonderwel goed bij elkaar en dragen ook allen werkelijk iets bij aan het verhaal. Daarnaast hebben ze ditmaal een plot bedacht om van te watertanden. Zelden werd zo'n ingewikkeld verhaal uit de doeken gedaan in zo weinig pagina's zonder dat het afgerafeld voelde. De twists stapelen zich op in deze fantasythriller waarin niets is wat het lijkt en met een ontknoping die velen wellicht niet zullen zien aankomen. Feitelijk was het verhaal nog beter geweest zonder het verplichte hak- en steekwerk dat nu wel heel routineus wordt. Maar zelfs met dit kleine minpuntje blijft het een erg sterk verhaal.

Al met al kan gezegd worden dat dit album veel tegen heeft: ondermaatse tekeningen routineuze actiescènes. Door de verscheidenheid in karakters en het bijzonder goed bedachte plot is dit alsnog een aanrader en zeker een van de betere albums uit de reeks.