Het is onvoorstelbaar hoe een strip, die in feite nauwelijks tien jaar geleden verscheen, een onmiskenbaar gevoel van nostalgie oproept. Susan bij de Knobbelgilde kwam in 1995 op de markt als het 45ste album in de reeks Piet Pienter en Bert Bibber. Vzw ’t Mannekesblad kreeg van auteur Jozef Van Hove, alias Pom, de toestemming om het album nu een decennium later in de Minerva Serie nogmaals uit te geven.

Voor de meesten onder ons is het wellicht heel wat langer dan tien jaar geleden dat we nog een PP & BB vastnamen, maar het lezen van de eerste platen van dit album doet ons afvragen waaróm. Want de kurkdroge humor-met-de-knipoog van Pom, zijn eenvoudige, oer-Vlaamse maar efficiënte krantenstijl en — laten we vooral eerlijk zijn — de taille en benen van Susan riepen meteen weer de vergulde gevoelens van onze jeugd op. Toen was elk nieuw album van PP & BB een feestje, zeker toen we als aankomende tieners niet enkel genoten van het avontuurlijke karakter van de strip, maar ook eindelijk de op het volwassen publiek gerichte humor snapten.

Al die elementen zijn in overvloed in dit album aanwezig. Het is op zich al een geniale vondst hoe Susan een week aan de slag gaat bij het plaatselijke politiekorps van commissaris Knobbel (ze wint een tombola), de ijver waarmee ze zich daarna van haar taken kwijt, is meteen een goede training voor de lachspieren. Toch zijn het haar kornuiten Piet Pienter en Bert Bibber die ervoor zorgen dat een incompetente gangsterbende achter de tralies belandt.

Er wordt wel eens lacherig gedaan over het feit dat Pom maar drie auto’s kan tekenen (een Mercedes, een geitje en een Ford Taunus), maar zijn stijl blijft een goede combinatie van realistische elementen en cartooneske figuren. Maar het is toch vooral zijn onnavolgbaar gevoel voor humor, dat hij het liefst etaleert in relativerende commentaren in de marge, die de kracht van de reeks uitmaakt. En let op onze woorden: na het lezen van dit album graaf je ongetwijfeld weer je volledige PP & BB-collectie op, heilige bimbam nog aan toe!