"Maar ik voelde ook de grootsheid van de onderneming. In deze gigantische neergang van de rede slaagden al die gebogen, bevroren en uitgeputte soldaten er ondanks alles in iets van essentiële waarde te redden... De fundamentele broederschap der mensen." Dit fragment uit een van de monologen van luitenant Roland Vialatte klinkt niet alleen als een sterk staaltje mooi vertaalde literatuur, het getuigt ook van ontzag voor het menselijke aspect in de oorlogspletwals die de Eerste Wereldoorlog was. Terwijl hij zijn onderzoek naar de moord op drie vrouwen wil voortzetten, is hij meer dan eens deelgenoot in de loopgravenoorlog die de rangen van de eenheid waarmee hij optrekt sterk uitdunt. Hij probeert begrip op te brengen voor de onmenselijke omstandigheden die een mens tot extreme daden brengt. Maar een keer hij een nieuw spoor heeft gevonden, zet hij nauwgezet door om de waarheid te achterhalen. Ondertussen davert de aarde door de Duitse bombardementen of moet een aanval worden afgeslagen. Na afloop is er telkenmale hetzelfde ritueel: namen worden afgeroepen en onder een laatste saluut klinkt het telkens "Dood voor het vaderland".

Moeder Oorlog leest tegelijk als een Loopgravenoorlog, maar dan met telkens dezelfde personages, en als een detectivestrip. De dubbele aanpak fascineert. Ook tekenaar Maël doet zijn duit in het zakje. In de ogen van zijn personages schuilen talloze achtergrondverhalen en bijhorende emoties. Het zijn ogen vol doodsverachting, pure wanhoop of angst, verdriet of gelatenheid of met een afwezige blik op oneindig. Onvergetelijk.