George Orwell schreef het al in Animal Farm: "Iedereen is gelijk, maar sommigen zijn meer gelijk dan anderen." In de utopische nederzetting New Fraternity staat het gelijkheidsprincipe op losse schroeven sinds de komst van een ex-bewoner die het leger inging (het is de periode van de Amerikaanse Burgeroorlog). Hij kwam terug met enkele zwarten in de veronderstelling er een nieuw en beter leven op te bouwen. Wanneer in nood en er voedsel moet worden verdeeld, krijgen de zwarten niets. Voor hen is het ook in deze nieuwe wereld hetzelfde liedje als op de plantages, als in de oorlog. Een van de verantwoordelijken voor de voedselbedeling drijft het in de verhitte discussie die volgt zelfs tot de uitspraak dat een vrouw niet gelijk is aan een man. Fanny Zoetrope, een groot voorvechtstrer van New Fraternity, krijgt nog meer tegenwind. Sommigen vinden dat het gezag moet hersteld worden, en ook het geloof. Ook Josiah is kop van jut. Het dorp is nog steeds in de ban van een grotesk monster dat ze gevangen konden nemen, maar dat het zwijgzame jongetje Emile hielp ontsnappen. Josiah krijgt de schuld. In pure paniek en op de vlucht voor de woedende bewoners bedreigt hij Fanny. Het spel is begonnen. De jacht is open. Wie gaat tenonder?

Wat een vlucht heeft José-Luis Munuera genomen sinds hij ons met Het Teken van de Maan verblufte! Met elk nieuw afgerond project gaat hij in zee met een andere scenarist die de vorige overtreft in de pikorde van behaalde successen. Wat we al zagen van zijn volgende tweeluik, op scenario van Jean Dufaux, oogt nog mooier dan de sombere horrorthriller Fraternity. Hij wordt ook steeds beter, want minder tekenfilmachtig, in het weergeven van actie en drama. En met nog meer souplesse zet hij boeiende personages neer: ouderlingen met grijze hangsnorren, zwarte lefgozers en stoere binken, een cute jochie met veels te veel donkere geheimen en de pure schoonheid Fanny.

Juan Díaz Canales is uiteraard ook debet aan dit meesterlijk mooie tweeluik. In het slotalbum drijft hij de actie op zodat Munuera zich te goed kan doen aan wervelende scènes en imposante decors. Scenaristen als Canales zijn schaars, want hij gunt zijn tekenaars alle ruimte om te kunnen scoren. En oh boy, Munuera grijpt die momenten gretig.