Het historisch pact tussen mens en dier met een bezegeling van een gearrangeerd huwelijk tussen Aube en Vuurwolf kon niet standhouden. Uit wraak voor de moord op Vuurwolf werd de achtervolging ingezet op Aube en haar broer Salviat en er brak een oorlog los. Deel 2 opent met het resultaat van dat treffen: bergen lijken, ontelbare gewonden. De weinige overlevenden vieren hun overwinning amper. De mensen hebben het onderspit gedolven en daar moeten ze nu een zware prijs voor betalen bij de onderhandelingen over hun onderwerping aan de overwinnaars. Ver weg van het slagveld dwaalt Aube rond in het Maagdenbos. Met haar rode capuchon en mandje is ze een waar Roodkapje. Maar voor haar zijn geen zoete avonturen weggelegd. Een gemene harpij belaagt haar, heer Clam de wolvendoder wordt verliefd op 'r en dan is er nog een horde faunen die trek hebben in het verse stukje vlees van Aube. Gelukkig voor haar beschermen Clam, die zich elke nacht in een weerwolf transformeert (hallo, Twilight!), en centauren het wicht. Clam krijgt een ultimatum van de god Pan om te weten of hij meer huid dan vacht is of omgekeerd. En hij gunt zijn faunen dat pleziertje wel om de maagden in het bos te ontmaagden. Ja, er wordt beestig gestreden en geminnekoosd in dit vervolg.

Jean Dufaux heeft van Het Maagdenbos meer en meer een wreedaardig sprookje gemaakt. Vooral het personage Clam is interessant uitgewerkt. Hij worstelt met zijn dualiteit en met zijn liefde voor Aube. Letterlijke en figuurlijke spanningen tussen mens en dier, tussen man en vrouw, zijn treffend in beeld gebacht door tekenares Béatrice Tillier. Horror en sensualiteit zijn hier geen gearrangeerd huwelijk, ze zijn in Het Maagdenbos voor elkaar geschapen.