DON QUICHOT
Roger Meert + Ivan Petrus Adriaenssens • Standaard Uitgeverij (Classix)
48 p. (SC)
|
|
| En de trein, hij tsjoekte voort |
|
Er was eens een zekere Cervantes, die een turf van een boek (in twee delen) schreef over ene Don Quichot De La Mancha. En we moeten daar eerlijk in zijn: wij zijn allergisch aan dikke boeken en hebben dat ding dus nooit gelezen. Dat het echter een klassieker uit de wereldliteratuur is, staat buiten kijf. Het bewijs: in de tijd dat we nog tweemaal daags in ons broek kakten, wisten we al dat Don Quichot tegen windmolens vocht en dat zijn knecht Sancho Panza heette en op een ezel zat. Dat én het feit dat de drie musketiers feitelijk met vier waren, waren de twee weetjes waarmee wij in de crèche al eens durfden uitpakken.
Nu, zowat vijfentwintig jaar later — wij zijn intussen reeds in onze zindelijke fase — wagen Roger Meert en Ivan Adriaenssens zich aan een verstripping. Gevaarlijk, als je weet dat de verfilming (Terry Gilliam leerde Murphy kennen tijdens de opnames) al fout liep. Het is echter de verdienste van Adriaenssens dat hij het bewijs levert dat het geesteskind van Cervantes wel degelijk 'verstripbaar' is. Adriaenssens slaagt erin om in 48 bladzijden een mooi samenhangend geheel te vertellen (deel 2 van het oorspronkelijke manuscript komt trouwens nauwelijks aan bod), dat afwisselend grappig en schrijnend is. De verdienste van Meert zit in de erg vlotte tekenstijl, een voorouderlijke versie van wat Stedho dezer dagen doet, die bijwijlen aandoenlijk komisch is. Het enige wat niet goed overkomt, zijn de personages met een volle baard, die zó anders getekend zijn dat ze niet meer bij de rest van de tekeningen willen passen. Meert maakt het echter goed met zijn zwierige lijnen en met een sublieme cover die spreekt, of beter smeekt om gekocht te worden. Tel daar nog bij dat de lettering deze keer wel geslaagd en perfect compatibel met de grote tekstballonnen is, en je weet het. De Classix-trein die bij deel 1 was ontspoord en dankzij het knappe Ben Hur door De Maeyer en Claeys al terug op de rails was gezet, tsjoekt nu alweer rustig verder dankzij dit derde deel. Wij kijken alvast uit naar de kruissnelheid die hopelijk wordt bereikt bij deel 4, Cyrano De Bergerac. En wie weet: misschien wordt deze Classix-reeks dan toch ooit nog een TGV?
Voor de criticasters trouwens een stille wenk: de sceptische afvalligen van het eerste uur, die "blasfemie" schreeuwden over de plannen om Don Quichot te verstrippen in amper 48 bladzijtjes, kregen erg passend lik op stuk. In die luttele hoeveelheid pagina's bleek immers nog zoveel ruimte over, dat de twee onverlaten, ene Mario en ene Manuel, hun eigen gastrolletje kregen in de strip. |
|
| > PETER D'HERDT — september 2006 |
