Het 22ste album van Lefranc is er meer een over Jeanjean geworden dan over reporter Guy Lefranc die als luitenant is opgeroepen om in het Franse leger in Algerije te dienen. Het zijn de jaren 1950, de periode waarin de avonturen van Lefranc (en eigenlijk ook van Blake en Mortimer) nog het best gedijen. De stille jongen heeft het wat moeilijk om zijn plaatsje te vinden in het zomerkamp van de scouts. Hij krijgt het ook aan de stok met een van de leiders. In een nabijgelegen bunker ontmoet Jeanjean een ros meisje waar een zweem van mysterie rond hangt. Ondertussen duiken in Jeanjeans gedachten scènes op over het auto-ongeluk dat het leven van zijn ouders kostte. Wanneer de spotlichten opnieuw op Lefranc worden gericht, duiken er ook bij hem spoken uit het verleden op. Het gekke is dat Lefranc ook nog in een droom van Jeanjean opduikt wanneer zijn leven aan een zijden draad hangt.

De Kinderen van de Bunker is een zeer atypisch Lefranc-album. Er hangt veel drama, emotie, mysterie en zelfs fantasy in de lucht. Jeanjeans scoutsavonturen en zijn omgang met enkele psychologische zorgen maken er een soort magisch-realistische Beverpatroelje van. De grotendeelse afwezigheid van Lefranc valt op. In de reeks mindere albums in de laatste jaren hoeft dat geen gemis te zijn. Met Alain Maury als kersvers tekenaar, die het best goed doet als voormalig tekenaar van De Smurfen en Johan en Pirrewiet, kan dit wel eens een nieuwe start voor de stripreeks betekenen. Michel Jacquemart gaf er alleszins een nieuwe dimensie, een bijkomende laag aan. Maar de volgende albums worden niet langer door hem geschreven, wel door Thierry Robberecht.