SéMINOLE 1
Het Lot van Jasper Unluck
Jean-Claude Cassini + Simon Rocca • Talent (Collectie 500)
48 p. (HC & SC)
|
|
| Goudeerlijk ambachtelijk |
|
We zeggen het maar liever meteen: scenarist Simon Rocca is samen met 'zijn' tekenaar Cassini en andere collega's zoals Jean-Yves Mitton (Vae Victis!) met slaande deuren vertrokken bij de Franse uitgeverij Soleil. Een aanhoudend gebrek aan respect voor de oude garde tekenaars zou de aanleiding zijn. Of de resterende twee delen van de geplande trilogie Séminole bij Rocca's nieuwe uitgeverij Clair de Lune vlot zullen verschijnen — en vertaald worden! — is nog maar de vraag.
Waarom zouden we dan nog moeite doen om dit eerste deel onder de aandacht te brengen? Awel, ten eerste omdat er in deze start al genoeg gebeurt waar andere auteurs meerdere albums voor nodig hebben. De verhaalellips sluit zich compleet en laat ruimte over voor een vervolg dat nochtans geen bron van ergernis zal zijn als dit mocht uitblijven. Zo worden gelanceerde elementen uit de jeugd van de negerslaaf Jasper Unluck optimaal benut door ze op het einde als verrassend intrige-element in te brengen. Leer Rocca geen sluitend verhaal maken. Hij laat andere scenaristen moeiteloos een poepje ruiken.
De jonge Jasper is op de katoenplantage van zijn meester een favoriete speelkameraad. Maar kinderen worden ouder, leefomstandigheden wijzigen. Jasper zal merken dat zijn favorietenrol onder vuur komt te liggen. Door een ongelukkige situatie moet hij de benen nemen. Dankzij Hispano-Cubaanse smokkelaars vindt hij aansluiting bij de Séminolestam. Deze indianen vechten in hun thuisstaat Florida een eigen oorlog tegen de blanke kolonisten. Jasper en zijn kompanen leveren de Séminoles wapens. Hij leert er tevens de liefde kennen. Bij de ondertekening van een duurzaam verworven vredescontract rijzen de grootste problemen. Niet alle betrokken partijen staan op dezelfde lijn. De lont zit in het kruitvat en de poppen gaan aan het dansen.
Beter dan in Goudvreter, bouwt Cassini zijn tekeningen op. Knap realistisch van tekenstijl met een goudeerlijk ambachtelijke inkleuring. De voorkeur voor vieve verfspatjes is er soms te veel aan, maar werkt nergens storend. Tekeningen en kleur deden ons een klein beetje denken aan André Benn, uiteraard minder karikaturaal. Ja, eigenlijk is dit een strip die we o zo graag willen aanraden. Nu hopen dat Clair de Lune effectief op de Nederlandstalige markt zal opereren zoals een gerucht laat uitschijnen... |
|
| > DAVID STEENHUYSE — september 2006 |
