Na zijn avonturen in Venetië scheept de jonge Tristan Madoc in naar het Venetië van het noorden, Brugge. Waarom wordt Venetië trouwens nooit het Brugge van het zuiden genoemd? Aan boord van het schip, dat hem naar onze contreien stuurt, ontmoet hij een landgenoot, een handelaar, met wie hij discussieert over het laatste nieuws. Parijs is weer in handen van de Fransen, de Engelsen zijn verdreven, net zoals Jeanne d'Arc had voorspeld. Tristan krijgt ook notie over de huidige stand van zaken over het bondgenootschap dan wel de rivaliteit tussen de Franse koning Karel en Filips de Goede, de hertog van Bourgondië die over de Vlaamse steden regeert. En wij weten ook dat Tristan zinnens is het manuscript van alchemist Roger Bacon te laten ontcijferen. Tristan laat zich nogal laagdunkend over de hertog van Bourgondië en dat is net het interessante aan het hele album. Door zijn ogen herbeleven we een stukje Vlaamse geschiedenis dat niet altijd zo bewonderenswaardig is zoals we het in de geschiedenislessen kregen ingelepeld. Voorts laten we ons meedrijven op de doortocht van Tristan aan het hof, bij een mooie minnares, bij het Gulden Vlies en dat allemaal in Brugge en voornamelijk Brussel. In de latere hoofdstad van het land, dat in dit tijdperk nog in volle expansie is, neemt Tristan zijn beroep van architect weer op door een stenen gewelf te ontwerpen voor de paleiszaal. Bij de Brusselse edelen, waar hij de vertrouweling van de gewetenloze en gewiekste politicus Filips de Goede wordt, herkent hij een vrouw. De poppen gaan pas dan goed aan het dansen.

Eigenlijk gebeurt er niet bijster veel. Tristan reist van hot naar her en sleept telkens omstandigheden mee die een staartje krijgen. Er komt onnodig veel bloot aan bod en Tristan heeft niet veel reden om te lachen. Enkel bij het uitoefenen van zijn job zien we 'm met een lichte smile op de lippen.

In tegenstelling tot Jean Pleyers is Thierry Cayman niet de meest getalenteerde tekenaar. Hoe gedetailleerd en uitmuntend de vele architecturale decors ook zijn, met zijn personages heeft Cayman last. De hoofden zijn weinig overtuigd uitgewerkt en naar duidelijke expressies is het lang zoeken. Alle personages hebben eenzelfde starre, uitdrukkingsloze blik. Dat kan echt beter.

Op een Reizen van Tristan-album in Brugge door Ferry is het nog wachten tot juni. Tegelijk met Tristan 12 verscheen al wel De Reizen van Tristan: Brussel. De lay-out van deze didactishe, geïllustreerde en altijd interssante lesjes over historische locaties was al een tijdje geleden ietsje gemoderniseerd. Ook hier lijdt Nicolas Van de Walle echter aan dezelfde kwaal als zijn collega Cayman. Bekwaam in het tekenen van de decors, maar falend in de personages. Tristan is bijwijlen amper te herkennen, soms ziet hij er zelfs uit als een vrouw, borsten incluis! We hebben de kwalijke indruk dat sinds het overlijden van de extreem strenge leermeester Jacques Martin de kwaliteit van het tekenwerk in bijna al zijn creaties niet meer zo hoogstaand is. Het comité van erfgenamen en verantwoordelijken van de uitgeverij kan best een extra persoon gebruiken met grafisch inzicht die nauwlettender toekijkt op de geleverde prestaties.