Lewis Trondheim en Joann Sfar, de scheppers van het Donjon-universum, knopen in de subreeks Donjon Monsters allerlei losse eindjes aan elkaar. Ze vertellen het verhaal achter nevenpersonages of onbekende gebeurtenissen tussen hoofdstukken in de reguliere reeksen. Zo vormt dit vierde album samen met nummer drie en deel 103 uit de Avondschemer-serie in feite een trilogie die vanuit verschillende standpunten het einde toelicht van Terra Amata as we know it. In dit deel is het de beurt aan onze geliefde protagonist Herbert die zich heeft laten verleiden door de dark side en veranderd is in Darth V... euh, we bedoelen de Grote Khan. Nadat hij zwaar op zijn donder heeft gekregen van Marvin de draak keert hij teleurgesteld terug naar huis. Hij verdrinkt zijn verdriet en zichzelf in zijn bad waardoor de Zwarte Entiteit zijn lichaam verlaat en hij terug Herbert van Kwansuis wordt. Jochei, hoezee! Jammer genoeg verliest hij daardoor zijn autoriteit en verliest de planeet Terra Amata met een luide knal haar samenhang. Een geluk dat dat niet omgekeerd was!

Trondheim en Sfar gaven voor de gelegenheid het penseel aan ene Stéphane Blanquet, die in het Frans nog niets noemenswaardigs geproduceerd had. Na dit album kunnen we gerust stellen dat dat vanaf nu ook in het Nederlands zo is. Zijn getormenteerde Herbert met dikke, vermoeide ogen is best oké, maar voor de rest kan zijn tekenwerk ons weinig bekoren. Het was ook vruchteloos zoeken naar grafische knipoogjes die anders wel een typische Donjon-episode sieren. De verhaallijn, die nog steeds de — pun intended — draak steekt met het genre, kan de meubelen nog net redden, maar dit is toch de eerste Donjon die ons minder deed lachen dan een avondje Munchkin spelen. Wie Munchkin kent (wie het niet kent, ga het snel ontdekken in de dichtstbijzijnde spelotheek!), weet echter hoeveel er dan gelachen wordt. En wie Donjon kent, weet dat zelfs een mindere Donjon geen draak van een strip is, maar nog steeds eendje om met plezier te lezen.