Steampunk, 't is een genre apart. In de meeste gevallen word je overdonderd met metaal, stoom, tandwielen, retrovoertuigen en -wapens,... waarbij wel eens over het hoofd wordt gezien dat er ook nog interessante personages moeten meespelen. In dat laatste slagen de auteurs maar half. Eric Liberge heeft de onhebbelijke gewoonte om zijn vrouwen steevast hetzelfde gezicht te geven. Enkel door hun haarkleur kan je ze van elkaar onderscheiden. En zo zijn er dus drie want de dood gewaande Cynthia (de blonde) duikt weer op. Van uitdieping van de karakters is amper sprake, van intrigeontwikkeling gelukkig nog wel.

In dit deel vallen enkele maskers, er is sprake van (hoog)verraad waarbij de kaarten helemaal opnieuw worden geschud. Zelfs iemands vader is niet te vertrouwen. Het team van schathalers, wier geheime missie de hoofdpersonages werkelijk overal ter wereld hebben gebracht, staat op springen. Het is tijd voor een ultieme confrontatie waarbij de strijd zich voordoet ter land, ter zee en in de lucht. Dat wordt allemaal indrukwekkend in beeld gebracht door Liberge. Geen hoekje blijft blanco. De tekstballonnen liggen als uitgespaarde vlakken op decors waar naarstig is op gewerkt. We vragen ons nog steeds af in welke mate het om eigen tekeningen gaat en/of collages en bewerkingen van bestaande afbeeldingen.

Dit vijfde deel is het sluitstuk van de cyclus. Het einde en het dankwoord van Denis-Pierre Filippi geven aan dat er nog meer valt te vertellen. Dat lijkt niet voor de eerste jaren te zijn want de projecten van Liberge stapelen zich inmiddels op. Een ervan is een prequel van zijn doorbraakreeks De Heer Vastenavond van As met de postbode in de hoofdrol.