VERZWELG ME!
Nate Powell • Sherpa 218 p. (SC)
|
|
Fascinerend dubbelportret |
|
Over schizofrenie is al zo veel geschreven en verteld dat we min of meer vertrouwd zijn geraakt met de aandoening of de ziekte. Als je daar tenminste ooit helemaal mee vertrouwd kan raken. In de meeste gevallen komen de getuigenissen van zij die omgaan met schizofrenen: familie, dokters of verplegend personeel. Hoe schizofrenen de wereld zien of de werkelijkheid in zich opnemen is een ander verhaal. Een van deze verhalen biedt het fascinerende dubbelportret in Verzwelg Me!
Perry luistert naar een ingebeeld stemmetje, afkomstig van een tovenaarspoppetje op het eind van zijn potlood, die 'm beveelt te tekenen. Hoe vaak Perry ook luidop schreeuwt dat het tovenaartje zijn kop moet houden of het weggooit, "toch kruipt 't heilige beest soms naar boven". Hetzelfde geldt voor zijn zus Ruth. Ze verzamelt insekten, hoofdzakelijk cicades, die ze opslaat in weckpotten maar die in haar verbeelding soms tot in zeer grote getale rond haar zwermen, haar af en toe helemaal omhullen of optillen. Je kan er een vlucht uit de realiteit in zien of ook een afkeer voor onrechtvaardigheden die haar te beurt vallen. Perry en Ruth gaan gewoon naar school en dat is best houdbaar. Helaas zijn een paar ongelukkige voorvallen er de oorzaak van dat Ruth beter van school zou gaan. Zij wil natuurlijk niet behoren tot "die" kinderen die in instellingen wonen. Als lezer vind je het ook niet correct dat zij door anderen, hoofdzakelijk volwassenen, onheus wordt behandeld. Een teruggave met te weinig wisselgeld, onterechte beschuldigingen van het nemen van drugs en vooral een felle reactie op een racistische grap maken het voor haar niet makkelijk om zich recht te houden in de wereld van de 'normale' mensen, de volwassenen die haar niet kunnen of willen begrijpen. Met de in het huis inwonende oma van Perry en Ruth gaat het bovendien niet goed. Omie heeft meer dan enkel een familieband met haar twee kleinkinderen. Ook zij haalt fantasie en realiteit door elkaar, maar bij haar neemt het paranoïde vormen aan.
De in 1978 geboren Nate Powell werkte van 1999 tot 2009 voltijds voor volwassenen met een ontwikkelingsstoornis. Hij is al sinds zijn veertiende bezig met het maken van strips. Stripauteurs hebben een visueel -, grafisch - en verteltalent die een voordeel kunnen zijn om begrip, perspectief en inzicht op en bij te brengen over onderwerpen die we in wetenschappelijke publicaties zo dikwijls missen. Eigenlijk is Verzwelg Me! te vergelijken met Jaren van de Olifant door Willy Linthout, ook al verschilt het standpunt drastisch. Powell dringt door tot in het diepste van een schizofreen, Linthout duikt in zichzelf om zijn omgang met de zelfdoding van zijn zoon te beschrijven. Twee verschillende aanpaken, twee magistrale albums.
Voor Sherpa is het jaar nog niet ten einde, maar we kunnen nu al stellen dat de kwaliteit nooit eerder zo hoog lag. Hun eigenzinnige keuze kan je het beste steunen en belonen door het kopen van hun strips. |
|
> DAVID STEENHUYSE — november 2010 |