Seth (de man van Ventilatoren en het helaas niet-vertaalde Wimbledon Green) beschrijft het fictieve leven van George Sprott naar wie — dat komt goed uit — ook het album is genoemd. George geeft lezingen en presenteert een tv-programma over zijn eigen reizen naar het Noordpoolgebied en zijn verblijf bij de Inuïts (waar hij een bastaardkind verwekte) in prime time op de Canadese regionale zender CKCK. Dat doet hij al vele, vele jaren. Al die tijd is er geen moeite ondernomen om de formule te veranderen. De tijden veranderen, het televisiemedium ook, George niet. Terwijl George ouder werd en zijn aantrekkingskracht op vrouwen verloor, werd hij ook saaier. Op zijn lezingen dagen nog amper een handvol bezoekers op, steeds dezelfde, en de kijkcijfers dalen. Hij heeft ondertussen de onhebbelijke gewoonte om in slaap te vallen tijdens de projecties van zijn eigen reportages. CKCK wierf daarom iemand aan om 'm tijdig te wekken want alles wordt live opgenomen. Terwijl Seth nauwgezet zijn laatste levensuren vertelt, komen we aan de hand van flashbacks en interviews met familie, kennissen en andere verwanten meer en meer te weten wie George echt was... Erg doorgrondelijk is dat niet want al na een paar getuigenissen en scènes kan je die eerste indruk door het hele verhaal meenemen.

Heeft George een opwindend en zinvol leven geleid? Het kan de belangrijkste vraag zijn die je je kan stellen. Maar Seth bespeelt meerdere niveaus. Wij zagen nog het meest in de vergetelheid waarin een mens verzandt na zijn dood... De maatschappij die stelt of je nog meetelt of niet, beseffen wanneer je moet stoppen of toch doorgaan zonder je aan te trekken van wat anderen van je vinden en daar al dan niet de gevolgen van dragen... In Seths verhalen telt het heden niet zonder het verleden. De toekomst is de consequentie ervan. Van wat? Van je daden, je doen en je laten. Het zijn mooie kwesties die Seth je voorschotelt.

Met een eenvoudige lijnvoering en een minimalistisch kleurenpalet waarin aardetinten en sombergroen primeren haalt Seth het meeste uit zijn stilistisch heldere aanpak. Voorts is er als vanouds veel aandacht voor design, vorm en creativiteit. De uitplooibare pagina's zijn een extraatje, maar voegen in wezen niets toe aan het verhaal. De foto's van maquettes in karton van enkele gebouwen tussen enkele hoofdstukken zijn dan weer leuk gevonden. Ook grappig: in de strip wordt vermeld dat de naam George Sprott slechts één hit oplevert op Google. Nu zijn dat er ongeveer 124.000. Toch nog eerherstel.