36 jaar geleden liep het eerste avontuur met Franka in het stripweekblad Pep. Terwijl Pep tenonder ging en samenvloeide met Sjors tot Eppo gevolgd door Eppo Wordt Vervolgd, Sjors en Sjimmie Stripblad, SjoSji en Stripparazzi, daarna niets en uiteindelijk weer Eppo groeide de populariteit van de springerige heldin van Henk Kuijpers. 36 jaar later staat ze weer in Eppo en kromp haar hoofdje precies in elk nieuw album. Tot een implosie kwam het niet, een explosie van details in decors, kledij, design, architectuur en tal van ogenschijnlijk onbelangrijke accessoires gebeurde wel.

Ook in dit laatste deel van de trilogie De Reis van de Ishtar etaleert Kuijpers zijn kunstjes. Je vraagt je na een twintigtal pagina's wel af hoelang dat mondaine en met champagne overgoten megafeest om de tewaterlating van het jacht Ishtar te vieren nog zal duren. In elk overzicht of in elk hoekje is heus wel te zien hoe fantastisch Kuijpers het allemaal op papier weet te zetten, maar kon dat niet in een pak minder pagina's? En dan begint het te dagen dat het slechts de proloog is voor de verdere ontwikkeling van het verhaal. Ook The Godfather begon op een feest waarop de meeste protagonisten aanwezig waren en de intrige zich in gang zette. Dat gebeurt ook in dit album waarin eerdere verhaalelementen in de trilogie uitgespit en verklaard worden. Dat gebeurt helaas net iets te vaak met een uitgebreide uiteenzetting in te veel tekst. Maar hoewel dat de voortgang van het verhaal verstoort en die lappen tekst zelfs saai zijn om te lezen, klopt het uitendelijk wel allemaal als een bus. Het verhaal is af, meesterlijk voltooid. En het streepje verdriet elke keer Franka aan haar overleden vriendje Rix denkt, doet ons oprecht meeleven met 'r. Hier zit vast nog meer in voor verdere delen.

Ook na 21 albums staan we nog steeds in bewondering voor de tekeningen van Kuijpers. Zijn pagina's zijn volgetekend, maar de heldere tekenstijl (waarin amper schaduwen voorkomen) en de warme inkleuring van Studio Leonardo loodsen je makkelijk door de pagina's. Dat Franka naar onze mening nog altijd te hevig is in haar bewegingen — het lijkt wel alsof ze constant door het leven danst, springt en rent — kan misschien liggen aan onze doorgaans relaxte houding. Feit is dat we soms nerveus van haar worden... of opgewonden, dat kan ook.