In onze bespreking van het eerste deel van Prometheus hadden we het over het grote talkshowgehalte dat de kersverse reeks kenmerkt. Kenmerkt... inderdaad, want ook dit tweede deel speelt zich grotendeels af in dialoogvorm. Professoren, de president, de bemanning van een duikboot en vele anderen discussiëren dapper verder over de steeds vreemdere gebeurtenissen die op onze aarde afspelen. En geloof ons, er valt wat te bespreken. Zo vallen alle vliegtuigen en alle satellieten wereldwijd plotsklaps uit de lucht met miljoenen doden tot gevolg. De Titanic dobbert vrolijk rond op de plaats waar hij ooit zonk. Ondertussen richt de wereld een vermanende vinger richting de VS. Zij zouden achter de wereldwijde catastrofen zitten zodat er een nieuwe religieuze wereldorde het licht kan zien, het zogenaamde Blue Beam Project.Allemaal nieuwe elementen dus, nog steeds gekoppeld aan het bekende tijdstip 13.13 uur.

Christophe Bec weet als geen ander mysterie op te roepen, en net wanneer de lezer denkt een plausibele verklaring gekregen te hebben, wordt deze weer in vraag gesteld. De ellenlange dialogen en het gebrek aan harde actie maken Prometheus erg log om te lezen. Hierdoor vertraagt de leeservaring waardoor de nieuwsgierigheid en de mate waarin gegevens geconcretiseerd worden niet meer synchroon lopen.

Wat het tekenwerk betreft, kunnen we kort zijn. Becs personages zijn vaak vaal en weinig expressief, zijn kracht ligt dan ook meer in de prachtig afgewerkte stadsgezichten. We kunnen dus enkel hopen op meer actie in de volgende delen. Het zou de reeks geen windeieren leggen, en als dusdanig van een eerder middelmatig geheel naar een topstatus katapulteren. We blijven er echter in geloven!