BOEBOEKS 12
Hebbert Wiezel
Michaël Vincent + Ivan Petrus Adriaenssens/Marc de Bel • Standaard Uitgeverij
46 p. (SC)
|
|
| Alleen voor kleurenblinden |
|
Je hebt zo van die strips die je altijd links laat liggen. Vooral doelbewust. Boeboeks was ook zo’n reeks. Wat wil je ook? Donkergroene covers met rode letters*, even groene trollen met vampiertanden en reeënogen — Darwin, waar ben je? — en vooral opnieuw een waspoederstrip maar nu onder het verkoopsvehikel van het kinderidool Marc De Bel, wiens naam helemaal alleen én prominent op de cover staat te blinken... en we hebben al helemaal niets met die man. Maar op een dag was er niets nieuw meer te lezen op het toilet behalve dat ene verhaal in die dikke Standaard Uitgeverij-bundeling... En je zal het altijd zien, we bleven weer te lang zitten. Het was zo'n fris kinderverhaal zoals Sam of Sarah en Robin vroeger was, maar dan wel voor zes- à achtjarigen. Maar terzelfder tijd zat het tjokvol dwaasheden waar lichamelijk volwassenen lezers zich in konden vinden en zelfs om gniffelen. Een Twister-spelende kameleon, een naakte pin-up van Jan Bosschaert als kamerbehang, de Boeboeks die gekleed lopen in gedumpte Suske en Wiske-spullen, dwaze woordspelingen waar alleen Merho een patent leek op te hebben,... Je kon er zelfs de muziekvoorkeur van de auteurs uit afleiden: van AC/DC over dEUS naar Rats (sic) against the Machine tot Zappa.
De reeks die ooit begon als een (on)bewust eerbetoon aan Ptilucs stripmonument Zeeziek (wezentjes op een vuilnisbelt die zich beschermden in een theepot uit angst voor ratten en zilvermeeuwen), zit al aan zijn twaalfde deel. En het gaat er nu wat vredelievender aan toe. De winter is ingevallen, de rattenoorlogen op de vuilnisbelt en Het Biezebos zijn wat bekoeld, en het is weer tijd voor het grote midwintertoneel. Deze keer vond regisseur Hebbert Wezel tussen het stortafval het klassieke boek A Christmas Carol van Charles Dickens. De gierige Hebbert springt zelf op de bühne voor de vertolking van de vrek Scrooge. Een rol op zijn lijf geschreven én een beetje té levensecht voor Piepel en Soeza Boeboek. In tegenstelling tot de Classix-reeks kon scenarist Ivan Adriaenssens hier het overbekende verhaal vrij interpreteren en er een actuele kindvriendelijke herwerking van maken, én het doorspekken met Tom en Jerry-achtige scènes van de kattin Pandora en haar twee bastaardkittens**. De verrassing van deze reeks is wel Orphanimo!!-kompaan Michael Vincent. De beestenkoppen zijn heel leuk om te zien, en zelfs de van illustratror Luc Sauviller geërfde Boeboeks-figuren zijn naar zijn hand gezet. In tegenstelling tot de alsmaar populairder wordende wezenstrip Orphanimo!!, is de opbouw hier veel rustiger. Zodanig dat de ook hier gebruikte wazige achtergronden niet storend werken. Helemaal niet slecht! En binnenkort gaan onze twee geliefde oer-ZZ Top'ers Maarten en Klaas weer op tournee, en als u die goedheiligmannen nog een geschenkje wil adviseren, print je best deze bespreking uit en leg ze in uw schoentje. Wie weet.
* Als niet-kleurenblinde fan van Zulte-Waregem herinnert u zich zeker nog het trieste dieptepunt van vorig seizoen toen hun eveneens roodgroene Molecule-truitje tot lelijkste voetbalshirt ooit verkozen werd...
** Inderdaad, herlees het vorige deel, en koop er meteen het beste album, deel 10, bij. |
|
| > WOUTER PORTEMAN — oktober 2006 |
