Spektakel verzekerd in deel 4 van De Orde van de Drakenridders. Zonder backup van de stad Messara voert de Orde haar plicht uit en beschermt een belangrijke toegangsweg tot er versterking komt. En zo verzamelden vierhonderd maagdelijke Drakenridders in Brisken om tegen een overmacht van duizenden monsters te kampen. Dat aantal slinkt snel. Dertig ridders schieten er over. De motivatie is ver zoek. En toch houden ze stand tegen elke nieuwe aanval die de vrouwen in een uitzichtloze situatie plaatst temidden een met hoge rotsen omgeven vallei. Een drietal vrouwen onderscheidt zich tijdens de strijd; met name de potige Tora wil van geen wijken weten. Hoeveel nog en hoe snel zal de laatste van de Drakenridders sneuvelen? Een woeste uitbarsting te paard van Tora, zeg maar een zelfmoorduitval, brengt onverwachts verandering. De dames scheppen opnieuw moed. De solidariteit is groot. Hun eensgezindheid en liederen op het slagveld zorgen voor destablisatie bij de door de Veill getroffen gedrochten. De vijand trekt zich terug. Er is nog hoop. Voor zij die het overleven dan toch.

Philippe Briones brengt het er stukken beter vanaf dan in deel 2 dat hij ook al tekende, hoewel elk album in principe wordt getekend door een andere tekenaar. De talrijke gevechtscènes zijn energiek in beeld gebracht. Twee pagina's naast elkaar worden vaak als één enkel blad gezien dat van helemaal links naar helemaal rechts wordt volgetekend. Veel diepgang moet je dan ook niet verwachten. Het is bloed op het slagveld, zwaaiende zwaarden, heroïsche woorden en daden, flitsende speren en pijlen, fluks opduikende monsters,... Als lezer ben je net zo geconcentreerd als de gecontesteerde dames die enkel in de Orde mogen meevechten als ze nog maagd zijn. Voor hen geen afleiding: doorvechten is de boodschap!

Wij zijn allerminst de grootste fans van het scenaristenkoppel Ange, maar af en toe weten ze toch een album te maken dat bij ons opzien baart. Brisken is misschien wel hun beste album tot nu toe. Bloedspannend is het vast en zeker.