Ook een uitgeverswissel verandert niets aan het Boerke-concept: tekstloze grappen waarbij Boerke vaker dan hem wellicht lief is van zijn taak als landbouwer wordt weggehaald om in een compleet andere setting ofwel het onderspit te delven ofwel gebruik/misbruik te maken van de situatie die zich aandient. Over het algemeen associëren we Boerke (en het personage Hoerke die ook nu weer in heel wat grappen het hoofdpersonage is) met melancholie, met poldertristesse, met willen maar niet kunnen. Het eeuwige falen leidt meermaals tot een onthutsende dood. Gelukkig hoef je maar naar de pagina ernaast te kijken of het blad om te slaan om Boerke opnieuw in actie te zien.

Willen en kunnen is wat Pieter De Poortere elke keer weer bewijst. "Met zichtbaar gemak" durven we nog niet stellen, want wie weet hoe moeizaam het productieproces verloopt dat aan elke grap voorafgaat? Het simplificeren en herkenbaar houden van tekeningen en situaties is geen sinecure. Neem nu de amusante schutbladen waarop Boerke vermomd is als bekende strippersonages. In een oogopslag herken je het stripfiguurtje, maar de Musti-kop van Boerke haal je er tegelijk ook uit. Je ziet én Kuifje én Boerke als Kuifje. Boerke is zoals Coca Cola: overal te herkennen met een unieke smaak die niet valt te kopiëren.