Veel beeldspraak nemen we wel eens te letterlijk. Het is dat we het woord "bloedstollend" daarom nogal overdreven vinden klinken dat we het vooral houden bij "spannend" om dit voorlaatste deel van Monster te omschrijven. In deze bespreking laten we dit woord (en afgeleiden ervan) zestien keer vallen.

Spannend, dus. Na een spannende proloog waarin Johann zijn tweelingzus zo ver krijgt dat ze een geweer tegen haar slaap houdt, begint er wat te dagen voor het meisje over haar en haar broers verleden. En da's niet fraai. Ondertussen komt de niet aflatende inspecteur Lunge bij zijn zoektocht naar dokter Tenma in het vredige dorpje Ruhenheim in Tsjechië terecht waarna verschillende dorpelingen in een spannende maalstroom van spannende gebeurtenissen verzeilen. Die worden niet zozeer veroorzaakt door Lunge, maar door een samenloop van spannende omstandigheden waarbij verschillende maskers vallen, ten eerste dat van Franz Bonaparta, de schrijver die een kinderboek schreef waarin sprake is van het "monster". Ook Tenma is 'm op het spoor. Verrassend én spannend! Het aantal doden dat in dit deel valt, is niet te overzien. Dit kan alleen maar leiden naar een ultraspannende ontknoping waarin alle resterende verhaallijnen worden afgewerkt.

Toen Naoki Urasawa vooraan in de rij stond waar het talent voor het vertellen van een spannend verhaal werd uitgedeeld, heeft de Schepper van alle verhalen Urasawa uit de rij laten verwijderen. Van Hem kreeg de Japanse mangaka prompt een exclusieve vipbehandeling. En zo laten we ons toch nog enige beeldspraak ontvallen. We willen maar zeggen dat deel 17, Ik Ben Thuis, met voorsprong het spannendste deel uit een van de spannendste reeksen aller tijden is. Of het nu om een boek, een strip, een film of om welke vorm van verhalen vertellen het gaat, Monster blijft in alle omstandigheden op een ereschavot bekledende positie staan. Monster zou moeten opgenomen worden in handboeken over het schrijven van spannende verhalen. Als een personage bijvoorbeeld van uitputting of van spanning hijgt, dan hijg je mee. Als een personage op een ontdekking stuit, dan trek je je ogen even wijd open. Als er een stilte valt in het meesterlijk getemporiseerde verhaal, dan kan je de emotie of de spanning in dikke schellen snijden. Ongelooflijk spannend, het is de enige conclusie.