En wederom een angstaanjagende cover kijkt ons aan. Net als de vorige twee delen van dit drieluik wordt de dreigende horrorachtige sfeer meteen duidelijk. Want horror mogen we dit toch wel noemen. In het dorpje Saint-Antione lijken de middeleeuwen wel weer te herleven. Dit dorp heeft een grote rol gespeeld in dit tijdperk toen er door de schimmel Moederkoren vele mensen hun ledematen en uiteindelijk hun leven verloren. Daar men het raden had naar de oorzaak zocht men heil in het aanbidden van een reliek dat zich in de kerk van Saint-Antione bevond. Het gevolg was dat door de enorme toestroom pelgrims een enorme kerk gebouwd werd en vele ziekenhuizen ontstonden. Vóór de kerk werden aan een enorm kruis de geamputeerde en afgestorven ledematen opgehangen aan een groot kruis. Deze plaag verdween uiteindelijk weer en het kleine dorp werd voortaan gedomineerd door de enorme kerk. Anno nu lijkt het scenario zich te herhalen. Ook nu is er een geheimzinnige plaag aan het losbarsten. Steeds meer mensen verliezen ledenmaten en/of hun leven. Wanneer een fanatieke christelijke geloofssekte zich ermee gaat bemoeien, ontstaat er een staat in de staat met zeer strenge en onrechtvaardige regels. De mensenmassa is natuurlijk weer eenvoudig te manipuleren. Opvallend is ook dat de ziekte enkel de zwakkeren treft. Onze hoofdrolspeler Sonara raakt langzaamaan betrokken in deze hele affaire. Hij bouwt een huis aan de stadsmuur en ontdekt een onderaards gewelf dat ooit toebehoorde aan een alchemist. Ligt hier de oplossing van de uitbraak van de plaag? Sonara ontdekt uiteindelijk wie achter deze grote manupilatie aan de touwtjes trekt!

Dit drieluik lees je ademloos uit, want het is spannend, dreigend en goed verteld. De nuchterheid van Sonara vormt een relativerend contrast met de collectieve gekte van de bevolking. Scenarist PY, wiens identiteit vooralsnog onbekend blijft, kent zijn zaakjes.

André Houots tekeningen van gebouwen, natuur, auto's en dergelijke zijn hyperrealistisch en getuigen van vakmanschap. De personages neigen nochtans van uitzicht naar het karikaturale en dat contrasteert sterk met die achtergronden, maar dan op een goede manier. Vooral de zwervers en dorpsbevolking zijn een lust voor het oog met dikke doorbloede neuzen en wallen onder de ogen. De hoofdrolspelers Sonara en Marco verhouden zich daartegenover als vlak, uitdrukkingsloos en dus wat minder geslaagd.