Er zijn veel stripreeksen die onder onze radar vliegen. Vier kansen kregen we van Het Verbond van de Opalen en drie keer lieten we de eerste albums ongemerkt passeren. Waarom we hier nu pas op inhaken, kunnen we geeneens argumenteren. We vermoeden dat het door het complexe verhaal komt met wéér maar eens een fantasyverhaal met bepaalde objecten die bepaalde gevolgen kunnen hebben bij het bezit of verlies ervan. De Verborgen Geschiedenis moet zo ongeveer in dezelfde periode deze reeks hebben overschaduwd heben om er verder bij stil te staan. Nochtans is Corbeyran wat complexe verhalen betreft niet aan zijn proegstuk toe. Bij De Zang van de Vampiers en Uchronies[s] houd je er ook best het kopje bij.

Het Verbond van de Opalen heeft zeker zijn kwaliteiten. In het oog springt beslist het fraaie teken- en schilderwerk van Grun. Zelfs in nachtelijke - of regenscènes waan je je nog in warmere oorden. Qua verhaal blijven ons vooral de laatste twee delen bij waarin het werken naar een einde duidelijker aanwezig was. De ene locatie en gebeurtenis volgde op de andere. Toch zijn we niet in staat om het verhaal uit ons blote hoofd na te vertellen. De drie hoofdpersonages, die elk een opaal hebben waar de ziener Nostradamus mee te maken heeft, hebben elk hun verhaal te vertellen waardoor veel uitlegscènes nodig zijn. Corbeyran is gelukkig wel een scenarist die begrijpt dat hij zulke scènes moet doseren met flink wat actie. Grun kwijt zich daarbij van zijn taak om er visueel een spektakel van te maken en daar slaagt hij dus prima in.

Het Verbond van de Opalen is geen pottenbrekend fantasyvierluik. Wat is het dan wel? Een bij voorkeur in korte tijd na mekaar te lezen, bekwaam verteld reeksje dat aardig oogt.