Meestal zijn verstrippingen van (teken)films maar een tweederangsdoorslagje van het ware werk. In het slechtste geval zijn beelden uit het origineel verknipt tot plaatjes in een strakke lay-out waarop tekstballonnen zijn geplakt en het verhaal herkauwd wordt. De uitzonderingen (zijn die er wel?) zijn op één hand te tellen. En nu is er Brendan.

De tekenfilm hebben we niet gezien en we vrezen dat het promotiebudget ontoereikend is om een langlopende doortocht in alle cinemazalen te verzekeren, al zeker omdat de Kinepolis-groep het amper tot niet opnam in de programmatie. het is geen Pixar of Disney, nietwaar? Dat het nochtans van dezelfde studio kwam die Les Triplettes de Belleville op zijn palmares heeft staan, mag niet meetellen. Soit, we beperken ons tot de strip. En ja, ook de stripversie met extra proloog over de jeugd van Brendan gebruikt beelden uit de tekenfilm, maar zo straf valt dat niet op. Tekenfilmbeelden op papier verliezen snel hun bewegende impact en komen zwakker over dan de som der opeenvolgende delen in een geanimeerde sequentie. Dat gaat zeker niet op voor de strip van de Ierse regisseur Tomm Moore die het beste weet te halen uit zijn tekenfilm. De stemmige kleuren, de welhaast uit een prijswinnend kinderboek weggelopen personages, de bonte nartuurpatronen, kortom de totaalgrafiek maakt van dit album een wondermooie aanwinst voor jong en oud.

Al deze elementen ondersteunen het spannend vertelde neo-sprookje over de middeleeuwse monnik Brendan die het geheim van de abdij van Kells, opgetekend in een eeuwenoud boek, in veiligheid moet zien te brengen. De Noormannen staan immers voor de deur. In een immens bos ontmoet hij Aisling, een bosnimf die zijn maatje wordt. Maar wat is haar geheim?