MALONE 1
Misstap
Pierpaolo Rovero + Michel Rio • Casterman
48 p. (SC)
|
|
| De Kat van Cash |
|
De spits is er af. De eerste echt goede strip van 2007 is een feit. En het is direct een buitenbeentje. Pas op de derde laatste bladzijde komt commissaris Malone piepen, om op de laatste bladzijde los te barsten in een monoloog Poirot, Frost en andere Morses waardig. Eén kleine misstap heeft hij gemaakt. Eéntje. Nochtans begon het allemaal zoals een doordeweekse dag voor de huurmoordenaar. Zijn toekomstig slachtoffer, de ondergedoken onderzoeksjournalist Pierre Brémond, was zich van geen kwaad bewust. De beroemde financier Alexandre Alberti had hem royaal betaald. In ruil moest hij lastpak Brémond definitief de mond snoeren en zijn compromitterend dossier terugbrengen. Een doordeweekse dag voor een killer, dus. Tot hij de journalist een verrassend voorstel doet. Hij zal zijn opdrachtgever vermoorden in ruil voor een foto van zijn vrouw en dochter.
Misstap is het eerste deel van het tweeluik rond de flamboyante flik van de vaak bekroonde Bretoense schrijver Michel Rio. Meer dan 25 boeken en theaterstukken heeft de man al op de wereld losgelaten. Speciaal voor deze strip heeft Rio zijn ironisch kassucces herwerkt. Het resultaat is een wat onevenwichtige maar beklijvende combinatie van filosofische woordspelletjes De Kat van de Rabbijn waardig en klopperdeklop Archie Cash-toestanden. Om dit moois te verzilveren heeft men bij Casterman een nieuw blik onbekende tekenaars opengetrokken en er de Italiaan Pierpaolo Rovero uitgepikt. Hoe mooi zijn cv ook leest (Disney-gediplomeerd, striponderwijzer in Kameroen en Patagonië, illustrator, webmaster en dies meer), het zijn de tekeningen die tellen. En die zijn momenteel een constant zoeken naar één vaste stijl. Hij zwalpt tussen de klassieke koppen van Gillon, de motoriek van Gau, de coole expressie van Varenne en — je bent Italiaan of niet — de vrouwen van Milo Manara. Mooi is het vaak niet, maar de volgehouden sombere inkleuring houdt de boel netjes samen. Gelukkig geldt ook hier de regel: één plus één is drie. Wat begon bij een aarzelende lezing, eindigt in een tevreden glimlach. Ja, we hebben weer wat fijns ontdekt. |
|
| > WOUTER PORTEMAN — december 2006 |
