In dit epische, laatste deel volgen we de finale stuiptrekkingen van de Gallische opstand tegen Julius Caesar in de zomer van 52 Voor Christus. Amber en Celtill de Vercingetorix hebben de Gallische stammen kunnen verenigen en lijken het leger van de terugtrekkende Caesar klem te gaan zetten. Het onverwachte succes en de laksheid van Celtill leiden ertoe dat de meesterstrateeg op het nippertje aan de vernietiging kan ontsnappen. Wanneer de Germanen onder leiding van Didius Critovax het noodlijdende leger van Caesar te hulp snellen, lijkt het tij definitief gekeerd. Het verenigde Gallische leger vlucht naar Alesia in afwachting van een belegering. Julius Caesar neemt hier een van zijn meest briljante beslissingen ooit: hij laat een omwalling buiten de omwalling van Alesia bouwen, wetende dat de Galliërs nauwelijks voor een maand voedsel en drank bezitten. Ondanks de aansporingen van Amber om uit te breken aarzelt Celtill. Het einde van de grote Vercingetorix is nabij...

Simon Rocca creëerde met Vae Victis! een epos, grootser dan de som van zijn delen. De kleine mooie Amber, van origine de dochter van een Keltisch stamhoofd, neemt vroeg in de reeks de beslissing haar slavenbestaan in de harem van Rome achter zich te laten en te vluchten. Ze laat hierbij een smoorverliefde Julius Caesar achter. Hoewel Ambers ontsnappingspoging succesvol is, ligt haar weg naar haar roots bezaaid met hindernissen. Gelukkig kan ze op de steun van de Etruskische genezer Milon rekenen. Toch bereikt Amber ondanks alles haar rechtmatige machtspositie... Amber heet opnieuw Bodicaë, haar Keltische naam. Vanaf dan laat Rocca Amber getrouw de geschiedenis van de Romeinse veldtocht in Gallië herbeleven, met als hoogtepunt de slag om Alesia die definitief het einde van de Gallische opstand zou betekenen. Groter dan de som van zijn delen zeiden we. Wel, Vae Victis! is op een vreemde manier pakkend. De zwakke positie van een zeer sterke vrouw in een wereld die gerund wordt door testosteron. Amber weet respect af te dwingen bij de lezers, die hen een voor een niet enkel een knappe verschijning zullen vinden... Tegenover haar staat de oppermachtige Caesar, die zelfs met barstende hoofdpijn (hij leed aan epilepsie) minutieuze tactische zetten kan doen. Vae Victis! is een Romeins epos zonder weerga.

Jean-Yves Mitton heeft geen klein beetje bijgedragen aan het succes van Vae Victis!. In de hem zo eigen gedetailleerde realistische tekenstijl tovert hij met het grootste gemak pracht en praal, modder en miserie op elke pagina. Hierbij schuwt Mitton geen taboes, en zet hij de mens (dikwijls naakt) neer zoals hij is... nu ja, misschien een beetje getuned. Net het expliciet in beeld brengen van de vleselijke lusten maken Vae Victis! enerzijds realistisch, maar anderzijds ook minder geschikt voor de jongere lezers. Mitton lijkt de laatste jaren wat minder productief te zijn wat gezien zijn leeftijd niet echt abnormaal is. Er gaan bovendien vaak stemmen op als zou Mitton steeds tappen uit hetzelfde vaatje. Daar is misschien wat van, maar goede wijn kan je blijven drinken, nietwaar?

In 2005 gaf uitgeverij Talent deel 14 van deze reeks uit. En toen werd het stil. In 2006 verscheen bij onze zuiderburen deel 15, meteen het einde van de reeks. 2009 zal de geschiedenis ingaan als het jaar waarin Saga Uitgaven menig striplezer gelukkig maakte door eindelijk het langverwachte einde in het Nederlands uit te brengen. En daar blijft het niet bij, Saga Uitgaven brengt heel de reeks opnieuw uit in soft- en hardcover. Het doet dat met herkenbare witte covers die geïnspireerd zijn op de Franse integrale edities. Mooi!