In 2005 scheerde Lax hoge toppen met De Teenloze Adelaar, een wielerepos dat het tot de elfde plaats schopte in onze FransenTop en hiermee het hoogst genoteerde Vrije Vlucht-album was. In De Paarden van de Wind zoekt Lax het nog hogerop. De cols uit de Ronde van Frankrijk ruilt hij voor de majestueuze bergen van de Himalaya.

De arme bevolking in het noorden van India kreunt in de tweede helft van de negentiende eeuw onder de bezetting door de Britten. Calay heeft nog wel enkele redenen om zich niet goed in zijn vel te voelen. Niet alleen verteert hij de familiale spanningen slecht. Hij mist bovenal zijn doofstomme zoon Kazi, die hij vijftien jaar geleden noodgedwongen naar een klooster in het koninkrijk Mustang stuurde. De oude man wil, nu hij er nog de krachten voor heeft, zien wat er van zijn oogappel geworden is. Maar de lange en moeilijke toch naar het klooster, waarvoor hij door het volledig afgesloten Nepal moet, lukt enkel als hij als pundit voor de hooghartige Britse bezetter werkt. Pundits zijn uit Nepal afkomstige Indiërs die door de Britse autoriteiten opgeleid worden om in het geheim de besloten koninkrijken in de Himalaya in kaart te brengen. Maar deze spionnen zijn uiteraard niet echt welkom bij de Nepalese bevolking...

Lax liet niets aan het toeval over en trok in 2003 naar Nepal om ter plaatse informatie te verzamelen over de pundits. En passant zorgde deze studiereis ook voor inspiratie voor het eerste album van de onvertaalde reeks Les Tribulations du Choucas, het vervolg van De Kraai. De Paarden van de Wind toont alweer het verteltalent waarmee Lax behept is. Het is een goed gedocumenteerd en boeiend relaas waarin onderwerpen als vaderliefde, jaloezie, onderdrukking en doorzettingsvermogen hand in hand gaan.

Opmerkelijk is toch wel de keuze van de tekenaar. Oud-Robbedoes-tekenaar Jean-Claude Fournier (ook gekend van De Kannibrallen) denkt er niet aan om met pensioen te gaan en begint aan een tweede carrière. Hij brengt het aangrijpende scenario knap in beeld in een semirealistische tekenstijl die wat aan die van Lax zelf doet denken. Toen we de strip lazen waren we namelijk even in de war over wie nu de scenarist was en wie het potlood hanteerde.

De Paarden van de Wind — de titel verwijst naar de in de wind wapperende gebedsvlaggetjes — is een van de betere Vrije Vlucht-albums van de laatste tijd en dus een puike afsluiter van dit jaar waarin de prestigieuze collectie haar twintigste verjaardag vierde.