Er zijn twee zaken die de 29-jarige nieuwkomer Romain Hugault graag tekent. Ze staan allebei afgebeeld op de cover van deel 1. Het zijn vrouwen en vliegtuigen, niet noodzakelijk in die volgorde. Met het tweeluik Boven de Wolken ontplooit hij zijn talent, ook al komen de personages niet overal even uitgewerkt voor de dag. Daarvoor zijn de lijndiktes wat te egaal. Het inkleurwerk draagt duidelijk een digitale stempel. Maar hij haalt het beste uit de toverdoos voor een functioneel kleuren- en effectenpalet daar waar anderen vooral uitblinken in vervlakking of overdaad. Kringelende wolkenslierten, explosies, vliegtuigen in volle vaart, geschiet, roterende propellers,... het ziet er allemaal mooi en fotografisch uit. Zo ook de vliegende kisten waar de personages zich in uitleven.

Na een crash in de Andes wordt de Franse piloot Pierre Lucas-Ferron gered door de Amerikaanse vliegenier Allan Thompson. Het jaar is 1933 en ze worden vrienden. De mooie Française Marie gooit jaren later onvrijwillig roet in het eten. Het komt tot een breuk tussen de twee, zelfs al vliegen ze er samen op uit tegen de vijand, de nazi's die ondertussen half Europa hebben bezetten en het luchtruim boven Engeland serieus onveilig maken. Na alweer een crash net voor die vermaledijde wereldoorlog raakte Pierre niet ongeschonden uit het wrak. Dat weegt zwaar op hem en hij wordt nóg roekelozer dan hij al was. Allan zal 'm moeten bijbenen wil hij een even groot aanzien krijgen. En ook de Duitsers laten zich niet doen.

Na deel 1 zag het er niet naar uit dat dit tweeluik een hoogvlieger zou worden. Régis Hautière herpakt zich echter in deel 2 en gooit de factor spanning op tafel. Voor filmisch in beeld gebrachte luchtgevechten hoeft hij nu niet veel tekst op papier te zetten. Voor de rest valt dat wel mee, met die tekst. Er zijn geen immense lappen tekst te bespeuren zoals in een Buck Danny van Jean-Michel Charlier. De auteurs gaan er voor het gemak vanuit dat de lezer wel weet hoe een vliegtuig werkt. Dit is geen semi-didactisch opgebouwd verhaal om met kennis over de luchtvaart uit te pakken. Het is in de eerste plaats entertainment, ook voor zij die doorgaans minder van luchtvaartstrips (een genre op zich) houden. Het is dan wel niet het grote luchtvaartepos zoals de fake filmaffiche op de backcover ons wil doen geloven, maar zeer zeker een luchtig tussendoortje. Eentje met een heroïsch einde zoals het een luchtvaartverhaal betaamt.

Het is nu wel uitkijken naar wat Hugault ervan bakt met een scenarist als Yann met wie hij momenteel een trilogie over vrouwelijke piloten tijdens de Tweede Wereldoorlog maakt. Silvester heeft anders ook nog zijn one-shot De Laatste Vlucht in petto. Dit tweeluik en het one-shot zullen samen passen in een luxeverzamelbox.