Een door de plaatselijke dronkelappen belaagde vreemdeling wordt in een café in bescherming genomen door de in een hoekje schrijvende Nelson Lobster. Dat de vreemdeling een vrouw is, liet de grote avonturier misschien over zijn goede hart strijken, maar verhaaltechnisch zal het wel te maken hebben met haar namedropping van het eiland van de Lestrygonen waar ze zogezegd net van terugkomt. Nelson beweert ook nog op het vervloekte en door zeevaarders vermeden eiland geweest te zijn. De twee maken kennis met elkaar. Ook voor de lezer is deze informatie handig. Corbeyran weet heus wel hoe hij zijn informatie aan de man moet brengen. Nelson schrijft er zijn memoires (niet zonder reden zal later uit het verhaal blijken) en steekt na een halve uitnodiging van de vrouw van wal om zijn levensverhaal te vertellen.

Als baby in een ton werd hij uit zee gevist door een voorbijvarend schip. Hij wordt onder de vleugels genomen door de bonkige scheepskok. Wanneer we ons enkele pagina's later realiseren dat de baby precies niet huilde toen het werd gevonden en het niet gestorven was aan honger en ontbering, krijgen we daar nog wat later een goeie verklaring voor. Hoe dan ook groeit Nelson op het schip op. Hij daagt op een dag de kapitein op om de volledige visvangst in te zetten bij de jacht op de leviathan, een monsterlijk grote vis, en zo op een dubbele vangst te mikken. Nelson slaagt met een list en veel moed in zijn opzet. Het is het begin van een reeks fantastische avonturen waarin vermiste prinsessen, verweerde reuzerobots en de Grauwe Vrouwe (Pietje de Dood, maar dan aantrekkelijker) hun hoofdrol opeisen. Steeds met vernuft weet de jonge knaap zich te beredderen. De vrouw aan wie Nelson zijn geschiedenis kwijt kan, is echter geen toevallige passant. Ze is op missie om het geluk van de zeevaarder en avonturier te doen keren. Ze heeft het specifiek gemunt op de vreemde talisman waarmee Nelson in de ton werd gevonden.

We lopen niet wild van de tekeningen, hoewel de soms guitige gezichtsexpressies een en ander goedmaken. Ook de sombere computerinkleuring ervaren we eerder als storend. De sterkte van deze eersteling van een nieuwe reeks heet Corbeyran. Hij brengt een pienter verhaal met op zichzelf staande fantasy-elementen die goed zijn bedacht en teruggrijpen naar de oerdegelijke verhalen van Jules Verne.