Hard! Zo mag je de wereld wel noemen die Christophe Bec heeft gecreëerd in zijn vijfdelige serie Bunker. De staat Velikiistok leeft onder een constante bedreiging van de Ieretiks. Daardoor heerst er een strenge militaire orde. De staat beschermt zijn grenzen met grote aantallen soldaten. Een van die soldaten is Aleksi Stassik, die het boerenleven achter zich liet om als soldaat het land te verdedigen. Hij wordt gestationeerd in Bunker 37 van de Demarkacia, de verdedigingsring rond het land. Deze bunker bevindt zich hoog in de bergen. In de barre weersomstandigheden is er echter geen vijand te zien. Wel is er iets geheimzinnigs aan de hand op de top van de berg. Patrouilles die daar heen gestuurd zijn, kwamen niet levend terug. Dit alles is natuurlijk top secret. Wat is de verbinding tussen de gebeurtenissen op de berg en de leiding van de Demarkacia? En welke rol speelt Aleksi daarin? In het tweede deel wordt al iets meer duidelijk. Aleksi is niet zomaar een boerenzoon. Hij heeft iets meegemaakt dat hem belangrijk maakt. De militaire leiding volgt hem dan ook op de voet.

Een enorm en zeer bedreigend kwaad wordt ontdekt en bestreden door soldaten waarbij er een flink aantal slachtoffers valt. De strijd lijkt hopeloos. Dit concept grijpt je echt naar de keel, want het kwaad is zo oppermachtig dat je als lezer denkt dat het hopeloos is. Toch is er dan toch die éne held tegen wil en dank, die het waarschijnlijk zal oplossen. De fotorealistische stijl is ook hier weer uitermate geschikt voor die kille spanning van het verhaal. Vanaf deel 2 nam Nicola Genzianella het tekenwerk over en dat gaat enigszins ten koste van die kille stijl, maar het stoort niet uitermate. De spanning in de vertelling wordt trouwens net zo goed doorbroken met wat grappen en grollen in het legerkamp in de woestijn in het begin van het album. Dit tweede deel is sowieso voor een groot deel een subplot in een groter geheel. Aan het einde keren de auteurs terug naar het beklemmende hoofdverhaal. Kortom, lekker griezelen!