Het begon allemaal met een duo dat wel van een geintje hield. Yann en Conrad vulden wat lege plekken op in het weekblad Robbedoes. En ook publiceerden ze in dat weekblad hun serie De Onnoembaren. Het verhaal is intussen legendarisch. De grappen en grollen van het tweetal werden niet in dank afgenomen. De grove humor in De Onnoembaren deed hen uiteindelijk de das om. De heren werden uit het blad gemieterd. Na vele jaren pakte het duo De Onnoembaren weer op, dit keer in een albumreeks bij Dargaud. Kenmerkend is de harde, fysieke humor met een stiff upper lip. Een van de belangrijke rollen in de reeks is weggelegd voor Alix. Een Chinese communiste die als geheim agent werkt, en waar Mac (de dikke leider van De Onnoembaren) vreselijk verliefd op werd. In de reeks Witte Tijgerin wordt er teruggegaan naar de tijd vóórdat Alix De Onnoembaren ontmoette. We volgen haar in haar opleiding en latere opdrachten als geheim agent voor de communisten. De eerste twee delen werden nog door Yann en Conrad samen gemaakt, en hebben dezelfde kenmerkende bijtende humor. Deel 3 deed Conrad alleen (met wat hulp van Wilbur) om vervolgens deel 4 volledig samen met Wilbur te maken. Wilbur is trouwens het pseudoniem van Sophie Commenge, Conrads echtgenote, die al sinds 1984 een handje helpt aan allerlei scenario's (Donito, Het Beeld van Amok) voor Conrad.

In Een Spionne op het Dak is gekozen voor een duidelijke historische setting. Met Mao aan de ene kant en Chiang Kai-Shek (volgens de spelling in dit album) aan de andere kant. Dit is het spanningsveld waarin Alix zich met haar opdracht begeeft. Een belangrijke generaal van Chiang Kai-Shek wordt omgebracht in een vliegtuigongeluk. Of toch niet? Telkens duikt hij toch weer ergens op. Alix ontdekt als een ware detective het complot. In dit album is ze dan ook een volleerd spionne met een gouden toekomst in de orde van de Witte Tijgerinnen.

De reeks is met dit album iets meer de detective- en spionagerichting op gegaan en de opeenstapeling van harde humor is wat afgenomen, maar niet helemaal weg gelukkig. Martelscènes bijvoorbeeld (die eigenlijk aan de basis lagen voor de breuk tussen Yann en Conrad — Conrad vond dat Yann daarin overdreef) zijn in dit boek serieus, en worden niet lachwekkend verteld zoals in De Onnoembaren. Het maakt het een leesbaarder boek dan menig Onnoembaren-verhaal. Conrad heeft er ook weer helemaal zin in en tekent in een soepele stijl, met veel gevoel voor dramatiek. In dit slot van het tweede tweeluik laat hij zich verder opvallen door een groter gebruik van details en met meer zorg voor decors.

Gelukkig dat Dargaud tóch verder is gegaan met de vertalingen van deze reeks. Lekker genieten! Het Franstalige vijfde deel ligt sinds januari in de winkel. De vertaling komt later.