In 1999 brak een donkere periode aan voor striptekenaar Hanco Kolk. Om zijn innerlijke demonen te lijf te gaan, besloot hij naar Toscane te trekken om daar zijn "fucked-upness" te bestrijden. Meer zelfs, zijn dagboek zou de "beste verhandeling over fucked-upness" worden. In 2003 besloot Kolk dat dit intieme dagboek het licht mocht zien bij uitgeverij Oog & Blik. Nu verschijnt er een aangevulde uitgave die ook een passage bevat die in eerste instantie als wat té persoonlijk werd ervaren.

Hij leek vastgelopen in zijn eigen werk. Na jaren van succesvolle strips als Gilles de Geus en Meccano was Hanco Kolk volledig opgebrand en moest hij dus op zoek naar een manier om er voor te zorgen dat het tekenen er weer toe deed in zijn leven. Retraite is het dagboek van die periode waarin Kolk dus alleen naar Toscane trok. We kunnen in Retraite van heel nabij deze zoektocht volgen. Voor het eerst kiest de auteur voor een strikt autobiografische aanpak. Soms voelden we ons dan ook wat beschaamd, als een voetganger die soms ongewild binnengluurt in een huiskamer. Natuurlijk is Kolks tekenwerk op zich al een reden om dit boek zeker te lezen. In enkele lijnen zet hij overtuigend echte personen op papier en vult hij zijn dagboekaantekeningen aan waar nodig.

Retraite was in eerste instantie bedoeld als therapeutisch middel voor de auteur bij zijn zoektocht naar de oorsprong van zijn fucked-upness. Ergens wringt het dan ook dat we dit als buitenstaander volledig mogen meemaken. Retraite is bij momenten gewoon té persoonlijk om iedereen te kunnen boeien. Het album lijkt ons dan ook vooral een waardevolle aanvulling voor de echte liefhebbers van Kolks werk. Het geeft hun immers een unieke blik in de zieleroerselen van de auteur achter grootse strips als Meccano, Gilles de Geus of S1ngle.