DE WET VAN DE 12 TAFELEN 1
Djillali Defali + Eric Corbeyran • Daedalus
64 p. (HC)
|
|
| Verreweg het interessantst |
|
Eind 2006 waren we positief gestemd toen we de wilde uitgeefplannen van kleine uitgeverijen in opmars aanhoorden. Prijzen worden echter uitgereikt aan de eindmeet. Zo bevielen niet alle reeds verschenen titels van Daedalus ons. Sommige Franstalige albums blijven beter onvertaald... Van het lot nieuwe albums die recent verschenen (Tschaï - De Waanzinnige Planeet, Sagen van de Tafelronde) is De Wet van de 12 Tafelen verreweg het interessantst. Niet alleen omdat het — in tegenstelling tot de andere titels — professioneel is getekend én goed is geschreven, maar ook omdat de vijf vervolgen kort op elkaar zullen volgen. Dat heeft andere reeksen zoals De Verborgen Geschiedenis en Pandora Box geen kwaad gedaan. In december 2007 moet de reeks van zes delen compleet zijn. Ja, wij zien ons dezer dagen inderdaad graag verzekerd van minstens een deel 2 bij nieuwe uitgeverijen.
In De Wet van de 12 Tafelen zien we het mooie heksje Affodil terug uit de gelijknamige reeks die is verschenen in de collectie Lava van Talent (de twee vertaalde delen vormen een afgeronde cyclus, het gemis van deel 3 en 4 is daarom minder erg). Mocht je Affodil links laten liggen hebben, denk dan niet dat je nu belangrijke informatie zult ontberen. Dit is een compleet ander verhaal, eentje van Eric Corbeyran (Zang van de Vampiers, De Regelaar, Meesters van het Spel,...) bovendien! Per album staan twee boeken gebundeld. Elk boek staat voor één maand. Verwacht nu geen "liefste dagboek"-historie, maar wel een verhaal met een consequent tijdsgebruik. Het begint allemaal met de vraag om hulp van Victoria Trent. Zij wordt geplaagd door bloederige nachtmerries die tastbare sporen nalaten in de realiteit. Zelf worstelt Affodil met liefdesperikelen, maar die verdwijnen naar de achtergrond als Victoria dood wordt aangetroffen. Affodil besluit haar tanden in de zaak te zetten want aan de Londense politie kan ze haar verhaal toch niet kwijt. Anderen nemen haar dan weer wel serieus, maar hebben zij het beste voor met Affodil?
Als duo spelen Defali en Corbeyran knap op elkaar in, zonder het digitale inkleurwerk van Pérubros te vergeten. Defali's tekeningen zijn dikwijls zwaar, mede veroorzaakt door de vele zwartpartijen. De dreigende sfeer wordt er serieus door versterkt. En Corbeyran heeft de reputatie een stevig verhaal te brengen: realistisch zonder nutteloze humorelementen en fantastisch zonder ongeloofwaardig over te komen, ook al is er hier een overwicht aan occultisme, esoterisme, mystiek en ander fraais. Maar Corbeyran heeft zich ondertussen verder bekwaamd en heeft ook aandacht gekregen voor de psyche van zijn hoofdrolspelers. Zijn verhalen zijn er niet minder boeiend op geworden. |
|
| > DAVID STEENHUYSE — februari 2007 |
