't Is alsof de duivel ermee gemoeid is want niet alleen mag Yves Huppen zich de zoon van tekenaar Hermann noemen, ook diens verhaal heeft als bloedrode draad de familieband. Meerbepaald het oeroude Oedipusthema. Weinig origineel, akkoord, maar in dit verhaal gaat het om een Oedipuscomplex van jewelste.

Hoofdfiguur is Sam Leighton, een plattelandsjongen die onlangs dienst heeft genomen bij de politie van een Amerikaanse metropool waar zelfs de regen een sombere figurantenrol speelt. De sfeer is daarmee gezet, de duivel lacht toe. Sam jaagt een seriemoordenaar na en komt meer te weten dan hem lief is. Bijvoorbeeld over hoe het nu zit met zijn ouders en de godfather van de stad, Joe Beaumont. Hij heeft zich al twintig jaar niet meer vertoond en woont op de bovenste verdieping van een flatgebouw, een overduidelijke verwijzing naar The Devil’s Advocate.

En zo zijn er wel meer (on)bewuste ‘eerbetonen’ aan films: vermoorde man in bord spaghetti/gnocchi (Se7en), een hele resem man-jaagt-op-seriemoordenaar-films met een zweempje The Usual Suspects, een vleugje Back to the Future en een zo nadrukkelijke opvoering van oermaffioso Marlon Brando dat het niet mooi meer is. Voor filmfreaks is dit waarlijk een goudmijn om alle filmclichés te ontginnen (de deur op het einde van de gang, de inspecteur waarmee Sam het niet kan vinden, een zoveelste Philip Marlowe-kloon als privédetective...), voor stripliefhebbers komt het eerder over als een gemiste kans, maar dat is volledig te wijten aan het scenario van Yves H. Niettemin, zoals steeds tekent en schildert Hermann de pannen van het dak.