Een oud ‘weerloos’ vrouwtje blijkt hoofd te zijn van een politiekorps. Haar grote vraag is: zal Justin, die deel uitmaakt van haar equipe een bepaalde klus aankunnen of niet? Verschillende pagina’s lang zien we deze agent met playboyallures met een gsm in gesprek met een meisje die op hetzelfde moment aan het opereren is. Al gsm’end is hij aanwezig bij een arrestatie en volgen we hem verder terwijl hij binnenstapt in de dierentuin via een straatschilder die à la Loustal schildert (Loustal schilderde effectief ook deze tekeningen). Op deze manier maken we kennis met enkele spilfiguren en met het decor van het verhaal.

Zoals in al zijn albums raakt Tardi ook hier heel wat maatschappelijke thema’s aan, onder andere de absurditeit van het overdreven gsm-gebruik, werkloosheid en de onmenselijkheid van sommige multinationals. Deze keer dus geen oorlogstoestanden, maar een hedendaags detectiveverhaal dat heel meeslepend blijft met hier en daar toch een leuk knipoogje.