Luc Cromheecke krijgt van ons bij deze de (eenmalige) prijs voor de tekenaar met het meest ontwikkelde pr-gevoel. Via zijn blog stuurt hij al geruime tijd bewerkte foto's rond waarin Plunk! steeds prominent figureert, samen met bekende celebrities. Op het afgelopen festival in Angoulême liep zelfs een gigantische opgeblazen versie van het magentawezentje rond. Uit zijn blog kunnen we afleiden dat Cromheecke ook hier voor het een en ander tussen zat. Meer zelfs, hij zat zelf in het reuzepak. Nu is het tijd om de eerste twee albums van deze opvallende stripfiguur eens onder de loep te nemen.

Zopas verscheen immers deel twee en kreeg deel één meteen ook een slap kaftje aangemeten, zodat Plunk! eindelijk klaar lijkt om de massa te bekeren met zijn dwaze en absurde avonturen. Met het tweede deel vers achter de kiezen valt bovendien op hoe Cromheecke en scenarist Laurent Letzer duidelijk groeien. De vondsten lijken tegelijk nog dwazer en toch meer gestroomlijnd dan de vorige keer. Zo valt het album op door een reeks grappen rond een onbewoond eiland. In het verleden werd dit thema al in tal van strips en cartoons gebruikt, maar toch slagen de auteurs er hier in om creatief en verrassend uit de hoek te komen. Ze geven op verschillende plaatsen net die ene draai aan de verwachte patronen. Als gagstrip staat Plunk! nu zeker op het niveau van hun vorige werk, Tom Carbon.

Met het eerste deel maakte uitgeverij Dupuis een wat valse start door de onbegrijpelijke keuze voor een harde kaftuitvoering. Nu zit Plunk! zowel wat tekeningen, inkleuring, grappen als uitvoering betreft op het juiste spoor om te tonen dat het klopt wat Cromheecke ons al een tijd wil bijbrengen: iedereen houdt van Plunk!