Yoko Tsuno kan opkrassen. Voortaan lezen we met meer plezier de belevenissen van een andere Japanse, Oki. Net twintig geworden heeft ze al naam gemaakt als vertaalster van Engelstalige thrillers. Helaas overlijdt haar vriend schielijk en reist ze holderdebolder naar Parijs om daar een aupairbaantje te zoeken. Voor wat hulp in de huishouding krijgt ze in deel 1 kost en inwoning bij een invalide geleerde, een wereldberoemd superbrein, die slechts met twee vingers en met behulp van een toetsenbord kan communiceren. Ze kan het al meteen niet vinden met de huishoudster en de assistent van de professor. Binnen de kortste keren raakt ze verzeild in een smerige mallemolen van verdachtmakingen. De ex van de geleerde, een fotomodel, werd namelijk vermoord teruggevonden op een kerkhof. Oki weet niet in het minst waar ze staat als alles in haar richting wijst. Gelukkig vindt ze onverwachts steun bij politie-inspecteur Lambert Lambert (een knipoog misschien naar het pedofiele personage Humbert Humbert uit het boek Lolita én diens verfilmingen).

In deel 2 kan ze aan de slag als gezelschapsdame bij de aan terminale kanker lijdende Japanse vrouw van Cesaire Lefort, een steenrijke zakenman en kunstverzamelaar. En ook hier achtervolgt het noodlot het frêle Japanse meisje. Na een hele reeks geheime proefnemingen op levende jonge vrouwen denkt een gerateerde chirurg eindelijk de kneep te kennen om alle organen, op de hersenen na, van Cesaires vrouw te kunnen vervangen door dat van een ander meisje. Oki heeft dezelfde bloedgroep en kan dus niet ontkomen aan haar lot: natuurlijk wil zij wel enkele kubieke centimeters beendermerg afstaan, denkt ze. Blij dat ze kan helpen. Lambert krijgt argwaan, maar wordt tegengewerkt door enkele partners in crime van Cesaire, de yakuza oftwel de Japanse maffia.

In een walgelijke wereld waarin je voorbestemd bent om steeds opnieuw het slachtoffer van dienst te zijn, belooft deel 3 een nieuwe beproeving te worden voor de kleine Oki. Waarlijk een meisje dat je op het eind van het verhaal zelf in een deken wil wikkelen waarna je haar dragend in je sterke armen — mogen we ook nog eens dromen, ja? — van de plaats van misdaad wegleidt. Hopelijk zien we onszelf niet meteen snikkend het deken over haar hoofd trekken bij wijze van laatste groet.