Het eerste wat ons opviel was het verdwijnen van "De Torens van", maar we hadden ons voorgenomen geen grapjes te maken rond de aanslagenhistorie in de US of A. Allez, we bedoelen maar, straks wordt Hermann opgepakt en danig aan de tand gevoeld omdat wij hier effetjes doodleuk zitten te verkondigen dat hij zijn torens kwijtspeelt.
Anyway, de eerste Schemerwoude-verhalen draaiden allen rond de queeste van ridder Aymar, die geld en vrienden zocht om zijn leen en kasteel terug te veroveren. Het tiende deel luidde, met de langverwachte herovering, het einde in. Definitief ? Dat was dan zonder de waard gerekend. Hermann tovert nu al twee delen op rij een losstaand verhaal uit zijn hoed, dat ergens wel iets met Schemerwoude te maken heeft. Deel 11 speelde zich af op het einde van de dertiende eeuw, in Sicilië, met een afstammeling van Aymar in de hoofdrol. Dit nieuwe deel situeert zich in Toledo, 1325, en heeft blijkbaar niets te maken met Schemerwoude, alhoewel het hoofdpersonage, Rodrigo de la Vega, wel die typische Schemerwoude-gelaatstrekken heeft. Het hoe en waarom komen we verder in het verhaal te weten.
Onder het motto “Nieuwe tijden, nieuwe stijl”, paste Hermann vanaf deel 11 zijn tekenstijl drastisch aan. We spreken vanaf nu over de schilderstijl van Hermann. Heel geslaagd, al oogt het in dit nieuwe deel iets minder mooi dan in het vorige. Dat wordt ruimschoots goedgemaakt door het scenario, dat Hermann voor de gelegenheid overliet aan Yves H., beter bekend als Hermann Junior. Een goeie zet van papa!