De Eerste Wereldoorlog liep op zijn eind. Parijs herleeft. Al die tijd zat Isabelle Avondrood ingevroren in haar bad in haar klein appartementje, onwetend wat zich rond haar heeft afgespeeld. Wat maakt het ook uit? Een echte oorlog zou deze heldin tegen wil en dank met haar levenswandel ook niet hebben overleefd. Soldaat tweede klas Morgendauw treft het nog minder. Walgend van die smerige oorlog zit hij te verpieteren in een slijkerige loopgracht. Uit wanhoop besmet hij zichzelf met koudvuur waardoor zijn arm zal moeten geamputeerd worden. Vaarwel oorlog! Een granaatinslag, een sprekend beeld en spookbeelden van Japanse reuzensalamanders dwingen hem uiteindelijk om Isabelle Avondrood op te zoeken. Als een mislukte prins wekt hij zijn roodharige sneeuwwitje tot leven. De miserie kan weer beginnen.

Onder druk van publiek en uitgeverij reanimeerde Tardi letterlijk zijn heldin die hij eigenlijk kotsbeu was... om haar direct te degraderen tot edelfigurante. De nieuwe oogappel is Morgendauw die al de hoofdrol speelde in de bekroonde, maar geflopte strip Vaarwel Morgendauw. Hij en Isabelle hebben nochtans veel gemeen. Beiden zijn schrijvers, drankverslaafden en opportunisten, maar bij Morgendauw gaat alles van kwaad naar erger. Net zoals Blueberry glijdt hij fysiek en moreel af tot op rioolniveau. Helaas geldt dit ook voor de kwaliteit van het scenario van deze herstart. Het hangt als los zand aaneen, met steeds maar nieuwe personages die blijven opduiken met al even zonderlinge motieven. Pas met de jongste twee delen wordt het uitstekende niveau van de waanzinnige monstercyclus (deel 1 tot en met 4) weer behaald.

Tardi jongleert er volop met de truukjes die de reeks hebben grootgemaakt. Vermommingen, cameo's (Monty Python, Gotlib, Blake en Mortimer,...), het opvallend promoten van zijn eigen strips, geschifte geleerden, het rechtstreeks aanspreken van de lezer, fijne grapjes (zo verheerlijkte maffialeider Lindenberg het kapitalisme op zijn fameuze meeting op 1 november 1917. Precies die dag zegevierde de Russische revolutie en brak het communisme echt door),... Ja, zelfs Tardi's standbeeldenfobie dook weer op. Net zoals alle belangrijke oorlogshelden speelde Isabelle een tijd lang zelf voor standbeeld.

Ondanks die fantastische ongein blijft de stripreeks een mentale kuitenbijter die je best vanaf het eerste album leest. Verdwenen personages treden na enkele albums onverwachts op het voorplan alsof ze nooit zijn weggeweest. Een figurant krijgt plots pagina's lang alle aandacht om wat verder vermoord te worden. Er is slechts één constante: iedereen wacht op die ene echte Superman die eindelijk een einde gaat maken aan al dat onrecht. Het hoogtepunt van dit macabere volkstoneel, vind je in het album Allemaal Monsters waarin op een gegeven moment veertien actieve stripacteurs én een vermomde aap in één kader belangrijk staan te wezen. Die gezellige drukte staat in geweldig contrast met de nieuwe close-upcovers van de heruitgaven. Pure misleiding met instemming van Tardi zelf. Ach, als dit het offer is dat betaald moet worden om je die klassieke reeks vol moord, onzekerheid en fijne humor te laten ontdekken, dan nemen we dit er graag bij.