1976. Het striplandschap wordt beheersd door Dommel, Buck Danny en andere brave Johan en Pirrewiets. Plots staat ze daar: Isabelle Avondrood. Een drankverslaafde, rokende romanschrijfster die tegen haar zin in de meest waanzinnige avonturen wordt meegesleurd. Neen, ze heeft allesbehalve de juiste Natasja-maten, laat staan de juiste heldinnenmotieven. Meer nog, net zoals Nero, Yoko Tsuno en andere was ze een figurant in haar eerste album. Maar ja, als enige van de originele cast ontsnapte ze aan verscheidene aanslagen. Een door Casterman gewraakte, brave naaktscène deed de rest. Na jaren geploeter in de marge, werd Isabelle Avondrood Jacques Tardi's grote doorbraak, maar vooral een inspiratiebron voor velen. Cynische commentaarstemmen, het prominent promoten van je eigen albums in de reeks,... alle vondsten werden gretig gerecycleerd door de stripwereld. Met Munro probeerde Dupuis zelfs de hele opzet boudweg te imiteren.

De reeks begon nochtans als een gewoon avonturenverhaal in het Parijse Belle Epoque-milieu, maar al snel dook de ene surreële professor na de andere op. Pterodactylussen, mummies, ectoplasma's en prehistorische aapmensen kwamen tot leven om al even snel te verdwijnen. Hoofdfiguren werden vermoord, verminkt en verbrand. Maar, als ze niet weer gespietst werden op een of ander Parijs standbeeld, mocht je erop rekenen dat ze opnieuw gingen opduiken om de onschuldige voorbijgangster Isabelle uit de weg te ruimen. Niets was voor hen teveel: zo kreeg la Avondrood zelfs gratis tickets voor de Titanic. Maar ook hier haalden de moordenaars met een als ijsberg vermomde duikboot hun slag niet thuis.

Hoogtepunt van al die waanzin is het album Maanzieke Mummies dat bij zijn verschijnen werd neergesabeld door critici en genegeerd door het grote publiek. Teveel figuren doken op, het verhaal over mummies met heimwee naar Egypte beuzelde maar door,... maar de laatste vijftien pagina's zijn subliem. Tardi liet gewoon zijn heldin vermoorden. Boem. Paukenslag. Einde van de eerste cyclus.

Isabelle Avondrood toont een Tardi zoals weinigen hem vandaag nog kennen. Uitermate gedetailleerd, prachtig uitgewerkte decors, grote gezichten met kleine fonkelende oogjes. De hele reeks is een eerbetoon aan de Brusselse school. Soms wat verdoken zoals de Hergé-truukjes (de gloeilamp voor een "lumineus" idee, een spiraal als symbool voor zotheid,...), soms openlijk (de pterodactylus komt zo weggevlogen uit Edgar-Pierre Jacobs' De U-Straal, de mummiescène is een letterlijke kopie van Kuifjes De 7 Kristallen Bollen. Een miniversie van Rascar Capac zit zelfs mooi verstopt in een trofeeënkast).

De monstercyclus van Isabelle Avondrood is absoluut een kind van zijn tijd, maar dan een die verduiveld goed geconserveerd is. Te ontdekken.