238... 239... 240. Weer drie losers minder. Waarom dachten ze ook maar een kans te maken tegen dé Billy Wild? Lusteloos sloft de premiejager naar de saloon en trekt zich terug in zijn troosteloze kamer. Achter hem drupt een spoor van bloed. Hoe is het zover kunnen komen? Billy neemt nog een laatste slokje uit zijn blikken heupflesje. Met zijn ene hand dringt hij de gapende wonde binnen en tussen zijn darmen peutert hij een kogel los. De geblutste kogel ploft op de grond. Hoe is het toch zo ver kunnen komen?... Langzaam sluit de wonde zich en geneest volledig. Net zoals vroeger. Net zoals altijd. Maar godverdomme, waar is Linus nu? Hij heeft dringend nieuw elixer nodig.

Je kan maar één keer debuteren. Verknal het niet. Met die wijze raad werkte de Fransman Guillaume Griffon jarenlang aan zijn debuut Billy Wild. Het vertrouwen van zijn uitgeverij Akiléos was groot. Huisschrijver Ceka moest zijn western, gebaseerd op de bekende Faust/Mephisto-legende, zelfs volledig herschrijven in functie van de ongelofelijke dynamiek en paginaopbouw van Griffon. De innerlijke commentaarstem en de spaarzame dialogen werden zo volledig ondergeschikt aan het ritme van de frappante tekeningen. Net zoals bij Andreas ligt de kracht van deze strip in het non-verbale. Een blik, een sprong, een dolle ren over de hele pagina. De grafische hoogstandjes zijn niet te tellen, maar nergens wordt het snoeverig. Elke bladzijde biedt zijn verrassing, bijvoorbeeld als Billy Wild schittert in de volle maan, fijntjes refererend naar die andere E.T.

Kleur is niet nodig. In poelen van egaal zwart mijmert deze gothic western over de dood, liefde, goed en kwaad. En dan zijn er die koppen... We vrezen dat zijn vroegere job als karikaturist in het Disney World-pretpark in Orlando, Florida, blijvende hersenschade heeft veroorzaakt. Elk personage uit deze sin city heeft immers zo'n verwrongen gezicht dat alleen een doorgewinterde uitbater van een horrormuseum er niet moet van kotsen. Bovendien is iedere smoel een open uitnodiging naar het mysterieuze of ten minste een ticket enkele reis naar de hel. Roep maar om je mama!

Toch heeft Billy Wild ook zijn kinderziektes. Af en toe staat een tekstballon aan de verkeerde kant of wordt een kraai een raaf. Maar goh, wie maalt erom. Billy Wild is een geslaagde doomversie van Suske en Wiskes De Poppenpakker, gezegend met een fenomenale grafiek. Kortom, een debuut waar je alleen maar je pet kan voor afnemen. Ergens in mei verschijnt in het Frans deel 2 van het tweeluik. Net zoals deel 1 kiest Saga Uitgaven ervoor om deze afsluiter uit te geven in twee betaalbare delen, normaal gezien nog voor eind 2008.