KORRIGANS 3
Het Volk van Dana
Emmanuel Civiello + Thomas Mosdi • Daedalus
54 p. (HC)
|
|
| Filmpje kijken |
|
Ergens in Ierland, het begin van de 12de eeuw: Luaine en haar familie worden ontvoerd naar "De andere wereld". Een wereld van magie, elfen, fabelwezens en Korrigans. Ze worden er de inzet van de harde strijd tussen de Tuatha de Danann (het volk van Dana, voor de vrienden) en de Formoires (het volk van de vuile vieze monsters, zelfs voor de vrienden). Luaine heeft zich, met de hulp van twee Korrigans die niet van haar zijde wijken, eerst geïnformeerd of het volk van Dana niet toevallig de fanclub van een Vlaamse zangeres was. Als nadien ook bleek dat er geen Frans groepje randdebielen op de achtergrond Keltische gezangen zou gaan verzorgen, was ze gerustgesteld: de mensen van Dana zijn de goeie! Ze roept dan ook hun hulp in om haar moeder Morann te bevrijden. Die is de gevangene van Balor, de koning van de vuile vieze monsters. Balor, op zijn beurt, ziet Luaine graag komen: het bezorgt hem een extra portie magie, die hem misschien de kracht zal geven om te ontsnappen uit zijn burcht...
Daedalus pikt met dit derde deel de draad weer op waar uitgeverij Talent hem had laten vallen. En we zijn daar tevreden mee. Trouwe lezers kennen onze gereserveerdheid jegens heroic fantasy en ook hier leek in eerste instantie een en ander in hetzelfde bedje ziek. Een weinig origineel verhaaltje, boordevol clichés, met alweer de klassieke, haast onuitspreekbare namen (een ware visvijver voor de golf aan Vlaamse ouders die hun pasgeboren offspring willen brandmerken met een naam die niemand anders heeft) als toetje. Mosdi zorgde wel voor de nodige structuur, die de onervaren Civiello miste in zijn eerste stripreeks De Kiem van de Waanzin. Maar om het subtiel te zeggen: Korrigans kwam niet meteen in aanmerking voor een geslaagde filmadaptatie.
Dit derde deel is echter verhaaltechnisch beter dan zijn voorgangers. Met een paar onverwachte wendingen én een bij ons onweerstaanbare drang om het volgende (en laatste) deel te lezen. Maar toch zouden we nog steeds geen filmversie plannen. De jonge Emmanuel Civiello is immers een geweldige kunstenaar en zijn schilderijen zijn zo écht, dat je bij momenten haast zou denken dat het snapshots uit een echte film zijn. Of zelfs beter dan dat. Het maakt dat een scenarist met Civiello als tekenaar altijd op rozen zit. De tekeningen zijn gegarandeerd subliem en een ware ontdekkingstocht voor de lezer, zodat niemand het in de gaten heeft als je scenario bagger is. Conclusie van de dag: er is zeker nog een toekomst voor de schrijvers achter de tv-serie Emma! |
|
| > PETER D'HERDT — juni 2007 |
