DE ONNOEMBAREN 12
Shukumei
Didier Conrad + Yann • Dargaud
48 p. (SC)
|
|
| Emo-bespreking |
|
Let op, wat volgt is één brok sentiment, een emo-bespreking... Onze eerste kennismaking ooit met De Onnoembaren, het verhaal Shukumei (nummer 2 na het verhaal Nummer Nul-Nul-Nul), kwam dankzij enkele oudere losse nummers van het weekblad Robbedoes die een tante jaren geleden op zolder vond. Het was meteen onze 'erfenis' want ze gaf ze ons op de avond die volgde op de begrafenis van onze oom. We waren twaalf jaar jong. Die donkere novemberavond, overgoten door gierende regenvlagen en in het bijzijn van gelaten gestemde familieleden was een openbarende confrontatie met een ander soort humor (sarcastisch, grimmig, zwartgallig, cynisch...) met een rebelse, tegen-de-schenen-schoppende inborst, met het gouden duo Yann & Conrad, kortom. Het was eens wat anders dan De Rode Ridder of De Blauwbloezen. En vergeef het ons dat we een dik decennium later nog steeds halsstarrig De Onnoembaren hoog positioneren in ons persoonlijk lijstje met beste strips OOIT!
Ondertussen verheven tot cult door velen, draagt het dit etiket met waarde. In tegenstelling tot XIII dat Dargaud om onbegrijpelijke reden als cultklassieker poogt te verslijten. Dat zou dan de eerste commerciële cultklassieker zijn en om die reden alleen al uniek. Neen, cult behoor je zelf te ontdekken. Er moeten persoonlijke herinneringen aan kleven, dikwijls vertekend door de jaren.
De herziene herdruk van Shukumei (het album verscheen voor het eerst in het Nederlands bij de Antwerpse uitgeverij Den Gulden Engel, toen Marvano daar nog een hoge post bekleedde) is nu verschenen. Liever hadden we hem op een donkere novemberavond herlezen. Want 't zal nooit meer hetzelfde zijn. Bedankt, nonkel Lucien. |
|
| > DAVID STEENHUYSE — april 2002 |
