ROSCO DE ROODE 3
Loedersap
Jean-Louis Marco • Silvester
48 p. (SC)
|
|
| Sympathieke piraatpraat |
|
In het intussen derde en laatste deel van de geschifte piratenstripreeks Rosco de Roode, varen Rosco, Spiering en Mammoet iets te enthousiast de haven van Marseille binnen. Gevolg: "wreed accident", een perte totale en een tijdje brommen voor de kapitein omdat hij zonder groene kaart voer. Eenmaal ontsnapt (wat dacht je?), bezoekt Rosco het weeshuis waar hij is opgegroeid, de Woelwaters. Als daar blijkt dat de laatste tijd nogal wat kinderen verdwijnen, voelt onze held zich geroepen om dit zaakje eens vlug op te lossen. Of het toch minstens te proberen...
Jean-Louis Marco serveert met Rosco de Roode een vlotte strip, die qua tekenstijl school volgt bij de Sfars en Trondheims van deze wereld en misschien nog het best kan vergeleken worden met Lincoln van de Jouvray's. Het turbotaaltje ("je heb", "vrinden",...) kan misschien tenenkrullend inwerken op enkele taalpuristen, maar komt eigenlijk heel natuurlijk (denk maar aan Jack Sparrow!) over. Het maakt het de letterzetter ook wel erg gemakkelijk: als je bijvoorbeeld een keer "woelaters" in plaats van "woelwaters" door de mazen van het net laat glippen, kan je achteraf altijd argumenteren dat je de tekst wat meer als 'piraatpraat' wou laten klinken. De op het eerste gezicht nogal slordige tekenstijl, samen met het knappe balanceren op de rand van de pipi-kakahumor, zonder al te veel te vervallen in vuilbekkerij, maken de sfeer in deze strip compleet. Het globale plaatje lijkt prima te kloppen. Sure, het verhaal (en zeker deel 2 was in die zin zwaar besmet) is vaak wat vergezocht en er is wat te zeggen over de soms — voor een piraat — nogal idealistische visie van Rosco. Maar de spontane indruk na de laatste bladzijde is steeds dezelfde: dit is een heel sympathieke feelgood-strip, met een strak tempo en waarin achter elke hoek een (soms ook wel eens een goed!) grapje loert. Het weldoordachte plan van Rosco om de kinderen te bevrijden (Wei ¿ Hun ¿ Wei + de kindrun), is daarbij ons persoonlijke hoogtepunt. En nee, hoor, bij dit mooie lenteweer hoeft het echt niets meer te zijn! |
|
| > PETER D'HERDT — maart 2007 |
