Deel 1 van De Wilde Vlucht miste zijn debuut niet. De verwachtingen voor het tweede deel waren groot en worden ruimschoots ingelost. Met als toemaatje een happy end. Maar vooraleer het zover is, nemen de auteurs Monin en Galandon je nog mee naar een Duits concentratiekamp. Simon kon dan wel vluchten voor de nazi's, maar het onderduiken bij een verzetsgroepje, waar hij de duiven mag verzorgen die door zijn toedoen worden ingezet voor de communicatie, biedt nog geen veiligheid. Bij een nachtelijke operatie volgt hij zijn barmhartige Samaritaan. Daar grabbelt hij een Duitse granaat mee en komt de Witte Dame, de witte uil, afscheid nemen. Met de granaat pleegt hij later eigenhandig een aanslag, maar dat breekt hem uiteindelijk zuur op. De jongen wordt gesnapt en op transport gezet. Op de trein des doods sluit hij vriendschap met het Russische meisje Ada. Dankzij zijn vaardigheden met vogels mag Simon de haviken van de — volgens het cliché wreedaardige — nazicommandant verzorgen. Hoewel het einde van de oorlog nabij is, betekent dat nog niet dat de resterende gevangenen er ongeschonden zullen uitkomen...

De Wilde Vlucht is een bijzonder geslaagd tweeluik geworden met heel wat aandacht voor intermenselijkheid. Galandons personages mogen dan nog ofwel intens slecht zijn ofwel doodbraaf, toch clashen ze niet in het extreme met elkaar. Met berusting en een soort passieve actie overleeft Simon het verhaal. Dat zijn communicatie met vogels niet nadrukkelijk een thema is, komt ten goede van de geloofwaardigheid van het verhaal. Het is geen storend element en zelfs als ondersteunende functie weet je dat het niet over Simons gebabbel met de vogels gaat. Dit is geen fantasy! Dit gaat over overleven in omstandigheden waar je geen schuld aan hebt, over je erdoorheen slaan dankzij goede mensen op je levenspad, over jezelf zijn ondanks vooroordelen.